در این زمینه دو قول وجود دارد:
1 ـ معصوم کسی است که از یک نیروی فوق العاده باطنی و یک صفت نیرومند نفسانی که در اثر مشاهده حقیقت جهان هستی و رؤیت ملکوت و باطن عالم وجود حاصل می‌شود برخوردار است و براساس آن از هر گونه پلیدی و معصیت مبرّی است و هیچ لغزش و خطایی در افکار و اعمال او راه نخواهد یافت.
معصوم از طرف خداوند تبارک و تعالی به مقام و مرتبه‌ای از رشد و کمال رسیده که توانسته است برای دیگران اسوه و الگو باشد تا افکار و اندیشه‌ها و اعمال و رفتار او سر مشق جامعه بشری باشد و به این اصطلاح معصوم فقط شامل انبیا و 14 نفر می‌شود، چرا که فقط آنان بودند که صلاحیت و لیاقت وصول به چنین مقام و منزلتی را دارا بودند و چون وجود آن‌ها برای هدایت همه بشر تا روز قیامت کفایت می‌کند و نیازی به وجود فرد دیگری دیده نمی‌شود در نتیجه انحصار آن‌ها در 14 نفر محقّق شده است.
ائمّه اثنا عشر ما که اوّل آن‌ها شخص امیرالمؤمنین حضرت علی بن ابی طالب علیه‌السلام است و آخر آن‌ها مهدی صاحب الزمان علیه‌السلام همه جزء معصومین بوده و هستند.
2 ـ عصمت مقام انحصاری نیست که فقط در ارتباط با انبیاء و امامان باشد بلکه مقامی است که هر کس نسبت به آن از زمانی که وارد معرکه حیات می‌شود شایستگی نشان دهد به آن آراسته می‌شود، لذا از آیات مربوط به مریم کبری مادر حضرت مسیح مقام عصمت نسبت به آن بزرگوار استفاده می‌شود و بنا به نظر بسیاری از بزرگان دین که دلایلی را هم در این زمینه ارائه می‌کنند حضرت قمر بنی هاشم و علی اکبر و زینب کبری نیز دارای مقام عصمت بودند و نیز بسیاری از عباد صالح خدا که ما به خاطر این که نامی و اثری از آنان در کتاب‌ها نیست آنان را نمی‌شناسیم از این مقام بهره‌مند بودند.