در حدیث شریف از وجود مبارک رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله نقل شده که فرمودند: به شیطان ناسزا نگویید بلکه از شرّ آن به خدا پناه ببرید.
تذکر این نکته لازم است که میان سبّ و لعن تفاوت زیادی وجود دارد سبّ به معنای ناسزا گفتن است که در آموزه‌های دینی شدیداً از آن نهی شده[1] در حالی که لعن به معنای دور بودن از رحمت خدا است و نه تنها بزرگان دین بلکه انبیا و ائمّه از آن نهی نکرده‌اند، بلکه خود از لعن کنندگان آنان هستند که نمونه بارز آن زیارت عاشورا است که در آن صد مرتبه بر عاملان پیدایش واقعه غمبار کربلا لعن فرستاده می‌شود که در واقع بسیاری از زمینه سازان آن کسانی بودند که پس از مرگ پیامبر در مسئله حکومت اسلامی و خلافت از پیامبر، انحراف ایجاد کرده و دین را با انواع بدعت‌ها آمیختند و موجب انواع مفاسد و نظام و خون‌ریزی‌ها از آن زمان تاکنون شده‌اند.
در روایتی از نبی مکرّم اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله آمده:
«سَبْعَةٌ لَعَنْتُهُم وکلُّ نَبی مُجاب: الزائدُ فی کتاب اللّه والمُکذِّب بِقَدَرِ اللّه، والمُسْتَحِلُّ حُرمَةَ اللّه، والمُسْتَحِلُّ مِن عِترتی ما حَرَّم اللّه والتارک لِسُنّتی والمُسْتَأثِرُ بالفیء والْمُتَجَبِّرُ بسلطانه لِیعِزَّ مَن أَذلَّ اللّه ویذِلَّ مَن أَعَزَّ اللّهُ»[2].
هفت نفرند که من و هر پیامبر مستجاب الدّعوه‌ای آن‌ها را لعنت کرده‌ایم: کسی که به کتاب خدا بیفزاید و کسی که به تقدیر خدا ایمان نداشته باشد، کسی که حرام خدا را حلال شمارد، کسی که درباره عترت من آنچه را خدا حرام و محترم شمرده است حلال شمارد، کسی که سنّت مرا فرو گذارد، کسی که فیئ را به انحصار خود درآورد و کسی که در حکومت و قدرت خود گردنکشی کند تا کسی را که خدا ذلیل کرده است عزیز گرداند و کسی را که خدا عزّت بخشیده است خوار سازد.
[1] کنز العمّال : 16/85 ، حدیث 44038 ؛ میزان الحکمة : 11/5328 .
[2] حجرات 49 : 10 .