از سخنان اهلبیت علیهم‌السلام استفاده می‌شود که از این فرزندان نگهداری می‌شود وتحت مراقبت هستند تا بزرگ شوند و بعد در بهشت به والدینشان ملحق می‌شوند.
از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که فرمودند:
«خداوند متعال ابراهیم و ساره علیهماالسلام را به کفالت اطفال مؤمنان مأمور کرده تا ایشان را در قصری از دُرّ نگهداری کنند و از درختی که در بهشت است و لوله‌هایی مانند سرپستان گاو دارد غذا دهند و چون روز قیامت شود لباس نو در تن ایشان کنند و به بوی خوش معطّر ساخته، به عنوان هدیه نزد پدرانشان بفرستند، پس این اطفال با پدرانشان در بهشت پادشاهانند»[1].
و در حدیث دیگری از امام صادق علیه‌السلام می‌خوانیم که:
«اطفال شیعیان ما نیز از مؤمنان هستند فاطمه علیهاالسلام آنان را تربیت می‌کند و روز قیامت آن اطفال را به سوی پدرانشان هدایت می‌کند»[2].
اما کودکان و نوزادانی که پدر و مادرشان کافر بوده‌اند تکلیفشان با خدا است.
در بعضی روایات آمده که فرزندان کفّار به بهشت می‌روند ولی دارای درجه و مقام کمتری هستند. در برخی روایات هم آمده که برای آن‌ها و برخی افراد دیگر که در دنیا تکلیف نداشته‌اند مانند دیوانگان و... صحنه‌ای شبیه صحنه دنیا ایجاد می‌شود و امتحان می‌شوند به هر حال حقیقت حال آن‌ها برای ما روشن نیست اما مسلّم این است که:
«إِنَّ اللّهَ لاَ یظْلِمُ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ»[3].
یقیناً خدا به اندازه وزن ذرّه‌ای [به اَحدی] ستم نمی‌کند.
فضل و رحمت خداوند هم فراوان است:
«رَحْمَتِی وَسِعَتْ کلَّ شَیءٍ»[4].
رحمتم همه چیز را فرا گرفته است.
[1] تفسیر قمی : 2/332 .
[2] نساء 4 : 40 .
[3] اعراف 7 : 156 .
[4] نجم 53 : 15 ـ 13 .