نویسنده گوید: اگر کسی بگوید: چگونه است که در روز ولادت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) یا مبعث آن حضرت، زیارت امیرمؤمنان وارد شده است و برای رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در این دو روز زیارت نیست، با آنکه سزاوار بود زیارت مخصوصی در این اوقات برای پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) وارد شده باشد؟
پاسخ می‌گویم: که این به خاطر شدّت اتصال این دو بزرگوار و کمال اتّحاد این دو نور پاک با هم است که هرکه امیرمؤمنان را زیارت کند، رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را زیارت کرده و شاهد بر این حقیقت از قرآن آیه
«أَنْفُسَنٰا» است؛ «وَهُوَ فی آیَةِ التّباهُلِ نَفْسُ الْمُصْطَفىٰ لَیْسَ غَیْرُهُ إِیّاها؛ و آن حضرت در آیه مباهله جان مصطفی است و غیر او جان وی نیست» و نیز شاهد آن از معارف اسلامی بسیاری از روایات است. از جمله شیخ محمّد بن مشهدی از امام صادق(علیه‌السلام) روایت کرده:
مردی اعرابی خدمت رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) مشرّف شد، عرضه داشت: یا رسول‌الله، خانۀ من از خانۀ تو دور است، من مشتاق زیارت و دیدن تو می‌شوم، چون به دیدنت می‌آیم، ملاقاتت برایم حاصل نمی‌شود، علی بن ابیطالب را زیارت می‌کنم، آن جناب مرا به حدیث و مواعظ خود مأنوس می‌کند، پس از آن به خاطر ندیدن تو با حالت اندوه و حسرت برمی‌گردم؛ فرمود: هرکه علی را زیارت کند مرا زیارت کرده و هرکه او را دوست بدارد، مرا دوست داشته و کسی که او را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته، این مطالب را از جانب من به قوم خود ابلاغ کن و هرکه به زیارت او برود، به تحقیق نزد من آمده و من و جبرئیل و صالح مؤمنان، او را در روز قیامت جزا خواهیم داد.
در حدیث معتبری از امام صادق(علیه‌السلام) روایت شده است: چون جانب نجف را زیارت کنی، زیارت کن استخوان‌های آدم و بدن نوح و جسم علی‌بن‌ابیطالب را که به این زیارت، زیارت کرده‌ای پدران گذشته و محمّد خاتم پیامبران و علی بهترین جانشینان را و در «زیارت ششم» گذشت که فرمودند: رو به قبر امیرمؤمنان بایست و بگو: «السَّلامُ عَلَیْکَ یَا رَسُولَ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَیْکَ یَا صَفْوَةَ اللّٰهِ...» الی غیر ذلک.
به راستی که زیبا سروده شیخ جابر در نوعی تضمین خود به قصیده ازریّه در حال اشاره به گنبد علوی:
فَاعْتَمِدْ لِلنَّبِيِّ أَعْظَمَ رَمْسٍ
فِيهِ لِلطُّهْرِ أَحْمَدٍ أَيُّ نَفْسٍ
تکیه کن به بزرگ‌ترین قبر براى پیامبر
که در آن احمد پاک را چه جانى مدفون است
أَوْ تَرَى الْعَرْشَ فِيهِ أَنْوَرَ شَمْسٍ
فَتَواضَعْ فَثَمَّ دارَةُ قُدْسٍ
یا عرش خدا را یعنی که در آن نورانی‌ترین خورشید است
پس فروتنی کن که آنجا خانه پاکی است
تَتَمَنَّى الْأَفْلاكُ
لَثْمَ ثَراهَا
افلاک بوسیدن خاکش
را آرزو کنند
و حکیم سنایى گفته:
مرتضایى که کرد یزدانش
همره جان مصطفى جانش
هر دو یک قبله و خردشان دو
هر دو یک روح کالبدشان دو
دو رونده چو اختر گردون
دو برادر چو موسى و هارون
هردو یک درّ یک صدف بودند
هردو پیرایه شرف بودند
تا نه بگشاد علم حیدر در
ندهد سنّت پیمبر بر