از طلوع خورشید است تا «ذهاب حمره» [یعنی کنار رفتن سرخی افق مشرق] و به حضرت مجتبی(علیه‌السلام) منسوب است:
اللّٰهُمَّ لَبِسْتَ بَهاءَكَ فِي أَعْظَمِ قُدْرَتِكَ، وَصَفا نُورُكَ فِي أَنْوَرِ ضَوْئِكَ، وَفاضَ عِلْمُكَ حِجَابَكَ، وَخَلَّصْتَ فِيهِ أَهْلَ الثِّقَةِ بِكَ عِنْدَ جُودِكَ، فَتَعالَيْتَ فِي كِبْرِيائِكَ عُلُوّاً عَظُمَتْ فِيهِ مِنَّتُكَ عَلَىٰ أَهْلِ طاعَتِكَ، فَباهَيْتَ بِهِمْ أَهْلَ سَماواتِكَ بِمِنَّتِكَ عَلَيْهِمْ، اللّٰهُمَّ فَبِحَقِّ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ عَلَيْكَ أَسْأَلُكَ وَبِهِ أَسْتَغِيثُ إِلَيْكَ وَأُقَدِّمُهُ بَيْنَ يَدَيْ حَوَائِجِي أَنْ تُصَلِّيَ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأَنْ تَفْعَلَ بِي كَذا وَكَذا.
خدایا به برکردی لباس زیبایی‌ات را در بزرگ‌ترین نیرویت و خالص شد نورت در نورانی‌ترین روشنایی‌ات و روان شد دانشت از پردۀ غیبت و خالص کردی در آن اهل اطمینان به خود را نزد بخششت، پس برتری یافتی در بزرگ‌منشی‌ات برتری کامل، بزرگ است مهرورزی‌ات در آن بر اهل طاعتت پس مباهات نمودی به ایشان بر اهل آسمان‌هایت به احسانت بر آنان، خدایا به حق حسن بن علی بر تو، از تو می‌خواهم و به او به درگاهت دادخواهی می‌جویم و او را پیش می‌اندازم پیشاپیش خواسته‌هایم، این‌که بر محمّد و خاندان محمّد درود فرستی و با من چنین و چنان کنی.