از «ذهاب شعاع» [ناپیدا شدن ستون عمودی نور خورشید در شرق] است تا «ارتفاع نهار» [بالا آمدن روز] که به حضرت حسین(علیه‌السلام) منسوب است:
يَا مَنْ تَجَبَّرَ فَلا عَيْنٌ تَراهُ، يَا مَنْ تَعَظَّمَ فَلا تَخْطِرُ الْقُلُوبُ بِكُنْهِهِ، يَا حَسَنَ الْمَنِّ، يَا حَسَنَ التَّجاوُزِ، يَا حَسَنَ الْعَفْوِ، يَا جَوادُ يَا كَرِيمُ، يَا مَنْ لَايُشْبِهُهُ شَيْءٌ مِنْ خَلْقِهِ، يَا مَنْ مَنَّ عَلَىٰ خَلْقِهِ بِأَوْلِيائِهِ إِذِ ارْتَضاهُمْ لِدِينِهِ، وَأَدَّبَ بِهِمْ عِبادَهُ، وَجَعَلَهُمْ حُجَجاً مَنّاً مِنْهُ عَلَىٰ خَلْقِهِ، أَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ عَلَيْهِمَا السَّلامُ السِّبْطِ التَّابِعِ لِمَرْضَاتِكَ، وَالنَّاصِحِ فِي دِينِكَ، وَالدَّلِيلِ عَلَىٰ ذَاتِكَ، أَسْأَلُكَ بِحَقِّهِ وَأُقَدِّمُهُ بَيْنَ يَدَيْ حَوَائِجِي، أَنْ تُصَلِّيَ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَعَلىٰ آلِ مُحَمَّدٍ وَأَنْ تَفْعَلَ بِي كَذا وَكَذا.
ای که بزرگی ورزید، پس دیده‌ای نبیندش، ای که خود را بزرگ دانست، پس دل‌ها به حقیقتش راه نیابند، ای نیک مهرورز، ای نیک گذشت، ای نیک بخشش، ای بخشایشگر، ای بزرگوار، ای که چیزی از آفریدگانش به او شباهت ندارد، ای که به اولیایش بر بندگانش منّت نهاد آنجا که آنان را برای دینش پسندید و به وسیله آنان بندگانش را ادب کرد و آنان را از باب منّت از سوی خود بر بندگانش حجّت قرار داد، از تو می‌خواهم به حق حسین بن علی (درود خدا بر او و ایشان) آن فرزندزاده پیامبر، آن پیرو خشنودی‌ات و خیرخواه در دینت و راهنمای بر هستی‌ات، از تو می‌خواهم به حق او و او را پیش می‌اندازم پیشاپیش خواسته‌هایم که درود فرستی بر محمّد و خاندان محمّد و با من چنین و چنان کنی.