شیخ طوسی روایت کرده: مردی خدمت حضرت صادق(علیه‌السلام) رسید و گفت: ای آقای من به تو شکایت می‌کنم از قرضی که مرا فرا گرفته و از پادشاهی که به من ستم می‌کند. می‌خواهم به من دعایی بیاموزی که به وسیله آن غنیمتی به دست آورم تا قرضم را ادا کرده و ستم پادشاه را از خود بازدارم.
حضرت فرمود: هرگاه تاریکی شب تو را فرا گرفت دو رکعت نماز بخوان، در رکعت اول سوره
«حمد» و
«آیت‌الکرسی» و در رکعت دوم سوره
«حمد» و آخر سوره
«حشر» از
«لَوْ أَنْزَلْنٰا هٰذَا الْقُرْآنَ عَلىٰ جَبَلٍ» تا پایان سوره را قرائت کن، سپس
قرآن مجید را بردار و بر سر خود بگذار و بگو:
بِحَقِّ هٰذَا الْقُرْآنِ، وَبِحَقِّ مَنْ أَرْسَلْتَهُ بِهِ، وَبِحَقِّ كُلِّ مُؤْمِنٍ مَدَحْتَهُ فِيهِ، وَبِحَقِّكَ عَلَيْهِمْ فَلا أَحَدَ أَعْرَفُ بِحَقِّكَ مِنْكَ.
به حق این قرآن و به حق کسی که او را با آن فرستادی و به حق هر مؤمنی که در قرآن ستودی و به حقّت بر آنان، پس کسی شناساتر به حق تو از تو نیست.
آنگاه هر یک از این اذکار را «ده مرتبه» بگو:
بِكَ يَا اللّٰهُ، يَا مُحَمَّدُ، يَا عَلِيُّ ، يَا فاطِمَةُ، يَا حَسَنُ، يَا حُسَيْنُ، يَا عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ، يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ ، يَا جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ ، يَا مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ، يَا عَلِيَّ بْنَ مُوسىٰ، يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ، يَا عَلِيَّ بْنَ مُحَمَّدٍ، يَا حَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ ، بِالْحُجَّةِ.
به ذاتت ای خدا، یا محمّد، یا علی، یا فاطمه، یا حسن، یا حسین، یا علی بن الحسین، یا محمّد بن علی، یا جعفر بن محمّد، یا موسی بن جعفر، یا علی بن موسی، یا محمّد بن علی، یا علی بن محمّد، یا حسن بن علی، بالحجّه.
سپس حاجت خود را بطلب، راوی گفت: آن مرد رفت و پس از مدّتی بازگشت درحالی‌که قرضش را ادا نموده و از ستم پادشاه امان یافته و دارایی‌اش فراوان شده بود.
نویسنده گوید: ظاهر این است که این عمل، پس از نماز بجا آورده می‌شود.