از ابو سعید مدائنی نقل‌شده: خدمت امام صادق(علیه‌السلام) مشرّف شده، پرسیدم: به زیارت قبر امام حسین(علیه‌السلام) بروم؟ فرمود: آری برو به زیارت قبر امام حسین(علیه‌السلام) فرزند رسول خدا، نیک‌ترین نیکان و پاکیزه‌ترین پاکیزگان و نیکوکارترین نیکوکاران و چون آن حضرت را زیارت کنی، نزد سر آن حضرت «هزار مرتبه» تسبیح امیرمؤمنان و نزد پای آن حضرت «هزار مرتبه» تسبیح حضرت فاطمه را بخوان، پس کنار آن حضرت دو رکعت نماز بخوان و در آن دو رکعت سوره‌های
«یس» و
«الرّحمن» را قرائت کن، چون این عمل را انجام دهی ثواب بزرگی برای تو خواهد بود. گفتم: فدایت شوم، تسبیح علی و فاطمه را به من بیاموز، فرمود: باشد ای ابو سعید، تسبیح علی این است:
پخش صوت
سُبْحانَ الَّذِي لَاتَنْفَدُ خَزَائِنُهُ ! سُبْحانَ الَّذِي لَاتَبِيدُ مَعَالِمُهُ ! سُبْحَانَ الَّذِي لَا يَفْنىٰ مَا عِنْدَهُ ! سُبْحَانَ الَّذِي لَايُشْرِكُ أَحَداً فِي حُكْمِهِ ! سُبْحانَ الَّذِي لَا اضْمِحْلالَ لِفَخْرِهِ ! سُبْحانَ الَّذِي لَاانْقِطاعَ لِمُدَّتِهِ ! سُبْحانَ الَّذِي لَاإِلٰهَ غَيْرُهُ.
منزّه است آن‌که خزانه‌هایش تمام نمی‌شود، منزّه است آن‌که نشانه‌هایش نابود نمی‌گردد، منزّه است آن‌که هرچه نزد اوست فنا نمی‌پذیرد، منزّه است آن‌که هیچ‌کس را در حکومتش شریک قرار نمی‌دهد، منزّه است آن‌که برای عزّت و سربلندی‌اش از هم‌پاشیدگی نیست، منزّه است آن‌که برای دورانش از هم گسستنی وجود ندارد، منزّه است آن‌که معبودی جز او نیست. و تسبیح حضرت فاطمه(سلام الله علیها) چنین است:
سُبْحانَ ذِي الْجَلالِ الْبَاذِخِ الْعَظِيمِ ! سُبْحَانَ ذِي الْعِزِّ الشَّامِخِ الْمُنِيفِ ! سُبْحانَ ذِي الْمُلْكِ الْفَاخِرِ الْقَدِيمِ ! سُبْحَانَ ذِي الْبَهْجَةِ وَالْجَمَالِ ! سُبْحانَ مَنْ تَرَدَّىٰ بِالنُّورِ وَالْوَقارِ ! سُبْحانَ مَنْ يَرىٰ أَثَرَ النَّمْلِ فِي الصَّفَا وَوَقْعَ الطَّيْرِ فِي الْهَوَاءِ.
منزّه است صاحب شوکت و والایی و بزرگی، منزّه است صاحب عزّت بلند و مقام فرازمند، منزّه است صاحب فرمانروایی گران‌مایه ازلی، منزّه است صاحب حسن و جمال، منزّه است آن‌که خود را با نور و وقار پوشانده، منزّه است آن‌که جای پای مورچه را بر سنگ صاف و ردّ پای عبور پرنده را در هوا می‌بیند.