ای اصحاب من، می‌دانید این چه ماهی است؟ این ماه شعبان است و حضرت رسول(صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌فرمود: شعبان ماه من است؛ پس در این ماه برای جلب محبّت پیامبر خود و برای تقرّب به‌سوی پروردگار خویش، روزه بگیرید، به خدایی که جان علی بن الحسین(علیه‌السلام) به دست قدرت اوست، سوگند یاد می‌کنم از پدرم حسین بن علی(علیه‌السلام) شنیدم که فرمود: از امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) شنیدم: هر که شعبان را برای محبّت پیامبر و تقرّب جستن به‌سوی خدا روزه بگیرد، خدا او را دوست بدارد و در روز قیامت به کرامتش نزدیک کند و بهشت را بر او واجب گرداند.
کسانی را که پیرامون تو هستند به روزه شعبان وادار کن. گفتم: فدایت شوم، مگر در فضیلت آن چیزی می‌بینی؟
فرمود: آری رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) هرگاه هلال شعبان را می‌دید، به منادی دستور می‌داد تا در مدینه ندا کند: ای اهل مدینه، من از جانب رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) به‌سوی شما فرستاده شده‌ام، آن حضرت می‌فرماید: آگاه باشید، به‌درستی که شعبان ماه من است، خدا رحمت کند کسی را که مرا در ماه من یاری کند، یعنی آن را روزه بگیرد؛
سپس امام صادق(علیه‌السلام) چنین گفت: امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) می‌فرمود:
از هنگامی‌که شنیدم منادی رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در شعبان ندا داد، روزه شعبان از من فوت نشد و تا زمانی که زنده هستم به خواست خدا از من فوت نخواهد شد. پس می‌فرمود: روزه دو ماه شعبان و رمضان مایه توبه و آمرزش خداست.
« اعمال مشترک» و «اعمال ویژه».