اگر اهل شهرها[ی نابودشده]، ایمان آورده بودند و [از خداوند اطاعت کرده، از محرّماتش] پرهیز داشتند، درهای برکات [فراوانِ] آسمان و زمین را بر آنان می‌گشودیم، ولی [آیات ما و پیامبران را] انکار کردند، ما هم آنان را به کیفر گناهانی که همواره مرتکب می‌شدند [به عذابی سخت] مجازات کردیم (٩٦) آیا اهل شهرها [که آلوده به هر گناهی هستند] ایمنند از این‌که عذابِ ما هنگام شب درحالی‌که [غرق در] خوابند به سراغشان آید؟ (٩٧) آیا اهل شهرها [که در فتنه‌گری و شرارتند] ایمنند از این‌که عذابِ ما هنگام روز درحالی‌که سرگرم به بازی [در امور مادی]اند بر آنان درآید؟ (٩٨) آیا خود را [با این‌همه فتنه و شرارت] از عذابِ خدا ایمن دانسته‌اند؟ درحالی‌که جز زیان‌کاران خود را از عذاب الهی ایمن نمی‌دانند (٩٩) آیا [سرگذشت پندآموز گذشتگان] برای کسانی که زمین را پس از [هلاک‌شدنِ] اهلش به ارث می‌برند، این حقیقت را روشن نساخته که اگر ما بخواهیم آنان را به کیفر گناهانشان عذاب می‌کنیم، و بر دل‌هایشان مُهرِ [عدمِ درک حقایق] می‌زنیم، در نتیجه دعوت حق را [به گوشِ قبول] نمی‌شنوند؟ (١٠٠) این است شهرها[ی نابودشدۀ قوم نوح و لوط و عاد و ثمود] که بخشی از اخبارش را برای تو بیان می‌کنیم، همانا پیامبرانشان برای آنان [جهت هدایتشان] دلایل روشن آوردند، ولی آنان بر آن نبودند که به دلایلی که قبلاً آن‌ها را انکار کرده بودند ایمان بیاورند، خداوند این‌گونه بر دل کافران [به کیفر لجاجت وعنادشان] مُهرِ [عدمِ درک حقایق] می‌زند (١٠١) برای بیشتر آنان هیچ‌گونه پایبندی و تعهدی [در برابر خدا و پیامبران و کتب آسمانی] نیافتیم، و قطعاً بیشتر آنان را منحرف و نافرمان یافتیم (١٠٢) آن‌گاه بعد از پیامبرانِ گذشته، موسی را با معجزاتمان به‌سوی فرعون و سرانِ [متکبّر] قومش فرستادیم، ولی آنان [همۀ] معجزات را انکار کردند، پس با دقت بنگر که فرجام گنهکارانِ فتنه‌انگیز چگونه بود (١٠٣) موسی گفت: ای فرعون! بی‌تردید من فرستاده‌ای از سوی پروردگار جهانیانم (١٠٤) « 163 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن