عیسی‌‌بن‌‌مریم گفت: خداوندا! ای پروردگارِ ما! برای ما سفره‌ای [پرنعمت] از آسمان نازل کن تا عیدی باشد برای اهل زمانِ ما و نسل آیندۀ ما و نشانه‌ای باشد از سوی تو [بر قدرت بی‌نهایتت]، و به ما روزی عطا کن که تو بهترین روزی‌دهندگانی (١١٤) خداوند فرمود: یقیناً من آن را برای شما می‌فرستم، چنانچه کسی از شما بعد از آن [که سفرۀ پُر از نعمت فرستاده شد] منکر [این عنایتِ خاص و نبوت مسیح] شود یقیناً او را دچار عذابی خواهم کرد که هیچ‌یک از جهانیان را آن‌گونه عذاب نکنم (١١٥) [عرصۀ هول‌انگیز قیامت را به یاد آرید؛] هنگامی که خداوند می‌گوید: ای عیسی بن‌‌مریم! آیا تو به مردم گفتی که من و مادرم را به عنوان دو معبود به‌جای خداوند انتخاب کنید؟! [عیسی] پاسخ می‌دهد: تو [از هر عیب و نقصی] پاک و منزّهی، سزاوار من نیست که آنچه را برایم حق نمی‌باشد [به مردم] بگویم؟! اگر گفته باشم مسلّماً تو آن را می‌دانی، تو از آنچه در باطن من است آگاهی، و من از آنچه در ذات توست نا آگاهم؛ زیرا تو بر همۀ نهان‌ها آگاهی [کامل و جامع] داری (١١٦) من به آنان جز آنچه که به من فرمان دادی نگفتم، [سخنم به همۀ مردم این بود] که خداوندِ یکتایی را بپرستید که پروردگارِ من و شماست. تا زمانی که بین آنان قرار داشتم شاهد [و مراقب عقاید و اعمال] آنان بودم [که به انحراف آلوده نشوند]، چون مرا [از بین آنان به‌سوی خود] برگرفتی، تو خود نگاهبانشان بودی، و تو بر همه‌چیز شاهدی (١١٧) اگر آنان را [به سبب انتخابِ من و مادرم پس از نبود ما به عنوان دو معبود،] عذاب کنی بندگان تو‌اَند، و اگر آنان را بیامرزی [حقِ توست و جای اعتراض نیست؛ زیرا] تویی که توانای شکست‌ناپذیر و حکیمی (١١٨) خداوند [در عرصه‌گاه قیامت] می‌گوید: این روزی است که صِدق صادقان سودشان دهد، برای آنان بهشت‌هایی است که از زیر [درختان] آن نهرها جاری است، همواره در آن جاودانه‌اند، خداوند از آنان خشنود، و آنان هم از خداوند خشنودند، این [خشنودی طرفینی] رستگاری بزرگ است (١١٩) مالکیت و فرمانروایی آسمان‌ها و زمین و آنچه در آن‌هاست فقط در سیطرۀ خداوند است، و او بر هر کاری تواناست (١٢٠) « 127 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن