و [نیز توفیق توبه را] به آن سه نفری که [منافقان با وسوسه و فریب، از جنگ] بازشان داشتند [ارزانی داشت]، [اینان کارشان پس از بازگشتِ مؤمنان و قطع رابطه با آنان به جایی رسید] که زمین با همۀ فراخی‌اش بر آنان تنگ شد، و [از شدت اندوه و مشکلِ تنهایی،] درونشان در مضیقه [و عذابِ وجدان] قرار گرفت، و یقین کردند که هیچ پناهگاهی از خدا جز به‌سوی او نیست، پس خداوند با رحمتش به آنان توجه کرد تا به عرصۀ توبه راه یابند، [و نهایتاً توبۀ قابل پذیرش نصیبشان شد؛ زیرا] خداوند بسیار توبه‌پذیر و مهربان است (١١٨) ای اهل ایمان! از خداوند [اطاعت کرده، و از محرّماتش] بپرهیزید، و با صادقان [که انبیاء و اهل‌بیت علیهم‌السلام و اولیای خاصِ خدایند] همراه باشید! (١١٩) شایسته نیست که اهل مدینه و بادیه‌نشینانِ پیرامون آن از رسول‌خدا تخلّف کنند، و [سزاوار نیست که] به سبب [دل‌مشغولی به] خود، از [حفظ جان] او [در برابر حوادث] دریغ ورزند؛ زیرا در راه خدا هیچ تشنگی و رنج و گرسنگی به آنان نمی‌رسد، و در هیچ مکانی که کافران را به خشم می‌اندازد وارد نمی‌شوند، و از هیچ دشمنی کشته و اسیر نمی‌گیرند مگر آن‌که به پاداش [هرکدام از] آن‌ها عمل صالحی برای آنان [در پروندۀ اعمالشان] ثبت می‌شود، یقیناً خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمی‌کند (١٢٠) و هیچ مالِ اندک و یا فراوانی را [در راه حق] هزینه نمی‌کنند، و هیچ سرزمینی را [برای نبرد با دشمن یا انجام کاری پسندیده] نمی‌پیمایند مگر آن‌که برای آنان [در پروندۀ اعمالشان] نوشته می‌شود، تا خداوند [با معیار قراردادنِ] بهترین عملی که همواره انجام می‌دادند پاداششان دهد (١٢١) شایسته نیست همۀ مؤمنان [به‌سوی نبرد با دشمن] کوچ کنند، [مباد آن‌که دیگر امور متوقف شود،] چرا از هر جمعیتی گروهی [به‌سوی پیامبر و امامان و عالِمان ربّانی وارسته] کوچ نمی‌کنند تا دین و احکام و معارفش را بشناسند، و قوم خود را هنگامی که به‌سوی آنان بازمی‌گردند هشدار دهند تا [از مخالفت با خدا و پیامبر و فرجامِ شوم گناه] بپرهیزند (١٢٢) « 206 »
وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً ۚ فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ ﴿١٢٢﴾ 
صفحه قبلي
ابتداي قرآن