بی‌گمان آنان‌که با تو بیعت می‌کنند جز این نیست که با خداوند بیعت می‌کنند، دست [قدرت] خداوند فراتر از قدرت آنان است، کسی که پیمان می‌شکند فقط به زیان خود می‌شکند، و آن که به پیمانی که با خدا بسته وفاداراست، یقیناً [خداوند] پاداشی بزرگ به او می‌دهد (١٠) به‌زودی بادیه‌نشینانِ متخلّف [از جهاد، از روی بهانه‌جویی] به تو می‌گویند: اموال و اهل‌بیتمان ما را [به خود] مشغول کردند [به این سبب از جنگ بازماندیم]، پس برای ما آمرزش بخواه. آنان چیزی را به زبانشان می‌گویند که در دل‌هایشان نیست، بگو: چه کسی در برابر خداوند برای شما اختیار چیزی را دارد [که] اگر خداوند زیانی را برای شما بخواهد [چه کسی می‌تواند آن را دفع کند] یا اگر سودی را برایتان رقم بزند [می‌تواند مانع از آن شود]؟ بلکه خداوند به آنچه انجام می‌دهید آگاه است (١١) [بهانه‌ای که آوردید پوچ و واهی است،] چون پنداشتید که پیامبر و مؤمنان هرگز [از جبهه] به‌سوی کسان خود بازنمی‌گردند، و این [پندار واهی] را [برای آن‌که آن را باور کنید] در دل‌هایتان آراستند، و [به خداوند] گمان بد بردید [که او پیامبر و مؤمنان را یاری نمی‌دهد!] شما مردمی سزاوار هلاکت هستید (١٢) آنان‌که به خدا و پیامبرش ایمان نیاوردند [زیانی به خدا و پیامبر نمی‌رسانند]، ما برای کافران آتشی سوزان آماده کرده‌ایم (١٣) مالکیت و فرمانروایی آسمان‌ها و زمین فقط در سیطرۀ خداست، هرکه را بخواهد می‌آمرزد و هرکه را بخواهد عذاب می‌کند، خداوند همواره بسیار آمرزنده و مهربان است (١٤) چون شما برای دست یافتن به غنایمی روانه [جنگ خیبر] شوید، متخلّفان [از سفر حُدیبیه] خواهند گفت: بگذارید ما هم به دنبال شما حرکت کنیم. [اینان] می‌خواهند فرمان خدا را [که قاطعانه از شرکتشان در جنگ خیبر نهی کرده] تغییر دهند، بگو: هرگز دنبال ما نخواهید آمد؛ زیرا خداوند از پیش [ممنوعیت حضور شما را] اِعلام کرده، ولی [این متخلّفانِ ابله] خواهند گفت: [علت، آن نیست که می‌گویید] بلکه شما به ما حسد می‌ورزید. [چنین نیست،] بلکه آنان جز اندکی درک نمی‌کنند، (١٥) « 512 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن