آنان که به لقای ما امید ندارند گفتند: چرا بر [خودِ] ما فرشتگانی نازل نشد؟ یا [چرا] پروردگارمان را نمیبینیم؟ البته خودشان را بسیار بزرگ شمردند و دچار سرکشی شدیدی شدند (٢١) روزی که فرشتگان را میبینند آن روز برای گنهپیشگان [روز] خوشایند[ی] نخواهد بود، [به فرشتگان] میگویند: [از شما میخواهیم ما را] امان دهید و [از گزند عذاب] مانع شوید (٢٢) ولی ما به [بررسی] هر کار و کوششی که انجام دادهاند میپردازیم، در نهایت [همۀ] آنها را غباری پراکنده میسازیم (٢٣) بهشتیان در آن روز قرارگاهشان بهتر، و استراحتگاه [نیمروزی]شان نیکوتر است (٢٤) [به یاد آر] روزی که آسمان با ابرها از هم میشکافد، و فرشتگان بهصورتی ویژه فرستاده میشوند (٢٥) در آن روز، فرمانروایی به حق، ویژۀ خداوند رحمان است، و برای کافران روزی است بسیار سخت (٢٦) روزی که ستمکار [از شدت حسرت] دستهای خود را به دندان میگزد، [و] میگوید: ایکاش همراه این پیامبر راهی [بهسوی حق] انتخاب میکردم! (٢٧) وای بر من، کاش فلانی را [که سبب بدبختی من شد] به دوستی نمیگرفتم! (٢٨) همانا مرا از قرآن پس از آنکه برایم آمد منحرف کرد. و شیطان انسان را [پس از منحرفکردنش] رها میکند (٢٩) پیامبرِ اسلام [پس از این حادثه عرضه داشت] پروردگارا! قوم من این قرآن را متروک گذاشتند، [و آن را در شئون زندگی خود به کار نگرفتند] (٣٠) این چنین برای هر پیامبری دشمنانی از گنهپیشگان قرار دادیم، اما همین بس که پروردگارت [برای تو] راهنما و یاریدهنده باشد (٣١) کافران گفتند: چرا قرآن یکباره بر او نازل نشده؟ [ما قرآن را] اینگونه [به تدریج نازل میکنیم] تا دلت را به آن استحکام [و اطمینان] بخشیم، و آن را با بهترین نظم و انسجام مرتب کردیم (٣٢) « 362 »