و از هرچیزی که [به سبب نیازهای مادّی، معنوی، فردی و اجتماعی] از او خواستید عطایتان کرد، و اگر [بخواهید] نعمت‌های خداوند را بشمارید هرگز نمی‌توانید آن‌ها را به شماره آرید، حقاً که انسان [با اینهمه لطفی که به او شده] بسیار ستمکار، و [در کیفیت و کمیتِ هزینه‌کردنِ نعمت‌ها] بسیار ناسپاس است (٣٤) [به یاد آرید] هنگامی که ابراهیم گفت: پروردگارا! این شهر [مکه] را امن قرار ده! و من و فرزندانم را از پرستش بُت‌ها دور بدار! (٣٥) پروردگارا! آن [بُت]ها [و متولیانشان] بسیاری از مردم را منحرف کردند، پس هرکه از من [که پایبند به توحید خالصم] پیروی کند حتماً از من است، و هرکه از من نافرمانی کند [کارش به خودِ تو واگذار است که] تو بسیار آمرزنده و مهربانی (٣٦) پروردگارا! برخی از فرزندانم را در درّه‌ای فاقد کشت و زرع، کنار خانۀ محترمت ساکن کردم، پروردگارا! برای اینکه نماز را [با شرایط ویژه‌اش] بخوانند، پس دل‌های گروهی از مردم را هواخواه و عاشق آنان کن! و از انواع میوه‌ها به آنان روزی بخش تا شکرگزاری کنند (٣٧) پروردگارا! هر آنچه را پنهان می‌داریم و هر آنچه را آشکار می‌کنیم می‌دانی، هیچ چیز در آسمان و زمین بر خداوند پنهان نیست (٣٨) همۀ ستایش‌ها ویژۀ خداوندی است که اسماعیل و اسحاق را در سنّ سالخوردگی به من بخشید، یقیناً پروردگارم شنوندۀ دعاست (٣٩) پروردگارا! مرا و فرزندانم را برپاکنندگان نماز قرار ده! پروردگارا! دعایم را [دربارۀ من و فرزندانم] مستجاب کن! (٤٠) پروردگارا! روزی که [قیامت برای] محاسبۀ [اعمال بندگان] برپا می‌شود مرا و پدر و مادرم و مؤمنان را بیامرز! (٤١) و خدا را از آنچه ستمکاران انجام می‌دهند بی‌خبر مپندار! مسلّماً [کیفر] آنان را برای روزی که چشم‌ها در آن خیره می‌شود به تأخیر می‌اندازد (٤٢) « 260 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن