ثروت و فرزندان، زینت زندگی دنیایند، ولی کارهای شایستۀ پایدار، پاداشش نزد پروردگارت بهتر، و از جهت امیدداشتن [به آن] نیکوتر است (٤٦) [به یاد آر] روزی که کوه‌ها را [از محل استقرارشان] حرکت می‌دهیم [و از بین می‌بریم]، و [همۀ] زمین را آشکارا [بدون هیچ پَستی و بلندی] ببینی، و همۀ انسان‌ها را [برای ورود به عرصۀ قیامت] محشور کنیم، و اَحدی از آنان را وانگذاریم (٤٧) آنان صف‌کشیده بر پروردگارت عرضه می‌شوند، [به آنان می‌گوید:] همانا شما [پس از مرگتان زنده گشته] نزد ما آمدید، چنانکه نخستین‌بار شما را [از خاک مرده، موجودی زنده] آفریدیم، [شما در توان‌مندی ما در مورد زنده‌کردن مردگان تردید داشتید،] بلکه گمان می‌کردید برای [محاسبۀ اعمالِ] شما موعدی قرار نخواهیم داد (٤٨) کتاب [اعمال هرکسی در برابرش] نهاده می‌شود، پس گنه‌پیشگان را می‌بینی که از آنچه در آن [ثبت] است هراسانند، می‌گویند: وای بر ما! این چه کتابی است که هیچ [عمل] کوچک و بزرگی را فرونگذاشته مگر آن‌که آن را به حساب آورده است؟! آنان هر عملی را که [در دنیا] انجام داده‌اند حاضر می‌یابند، و پروردگارت [در زمینۀ پاداش و کیفر] به هیچ‌کس ستم نخواهد کرد (٤٩) چون به فرشتگان گفتیم برای آدم سجده کنید! همه سجده کردند مگر ابلیس که از [گروه] جنّ بود، او از فرمان پروردگارش سرپیچی کرد، با این حال [شما ای انسان‌ها!] آیا او و نسلش را به‌جای من یار و سرپرست خود می‌گیرید؟ درحالی‌که همۀ آنان دشمن شما هستند، [آنان] بد جایگزینی [به‌جای خدا] برای ستمکاران هستند (٥٠) من ابلیس و نسلش را در آفرینش آسمان‌ها و زمین، و در پدیدآوردن خودشان شاهد نگرفتم [تا در تدبیر نسبت به آفرینش یاری‌ام دهند]، من هرگز بر آن نیستم که گمراه‌کنندگان را به مددکاری[ام] انتخاب کنم (٥١) [خداوند] در قیامت [به مشرکان] گوید: کسانی را که شریکان من [در قدرت و ربوبیت و تدبیر امور] می‌پنداشتید [برای نجاتتان از عذاب] صدا بزنید. پس آنان را صدا می‌زنند، ولی پاسخشان نمی‌دهند، و بین آنان و معبودانشان ورطۀ هلاکتی قرار می‌دهیم [که هر نوع رابطه‌ای را بین آنان ناممکن خواهد ساخت] (٥٢) گنه‌پیشگان آتش [دوزخ] را می‌بینند و یقین می‌کنند که در آن خواهند افتاد، و راه بازگشتی از آن نمی‌یابند (٥٣) « 299 »
مَا أَشْهَدْتُهُمْ خَلْقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَا خَلْقَ أَنْفُسِهِمْ وَمَا كُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّينَ عَضُدًا ﴿٥١﴾ وَيَوْمَ يَقُولُ نَادُوا شُرَكَائِيَ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ فَدَعَوْهُمْ فَلَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُمْ وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمْ مَوْبِقًا ﴿٥٢﴾ وَرَأَى الْمُجْرِمُونَ النَّارَ فَظَنُّوا أَنَّهُمْ مُوَاقِعُوهَا وَلَمْ يَجِدُوا عَنْهَا مَصْرِفًا ﴿٥٣﴾ 
صفحه قبلي
ابتداي قرآن