علمِ به قیامت را [که چه زمانی برپا میشود و چه خواهد شد] فقط باید به خداوند ارجاع داد [؛ زیرا کسی برای زمان برپاییاش و کیفیت امورش پاسخی ندارد،] هیچیک از میوهها از غلافهایشان بیرون نمیآیند، و هیچ مادهای حامله نمیشود و حملش را به زمین نمیگذارد مگر به دانش او، [مشرکانی که منکر قیامتند] روزی [که قیامت برپا شود از سوی خداوند] به آنان ندا میرسد: [آن] شریکان [که برای] من [ساخته بودید] کجایند؟ میگویند: بهیقین اِعلام میکنیم هیچکدام از ما [بر شریک داشتنت] گواهی نمیدهد (٤٧) البته آنچه را قبلاً [معبودان خود] میخواندند از نظرشان ناپدید میشود، و باور میکنند که هیچ راه گریزی برای آنان [از عذاب] نیست (٤٨) انسان از درخواست نعمت و رفاه خسته نمیشود، و چون آسیب و بلایی به او رسد به شدت مأیوس و ناامید میگردد (٤٩) هرگاه پس از آسیب و بلایی که به او رسیده، نعمت و رفاهی از سوی خود به او بچشانیم قطعاً میگوید: این [فقط] بهخاطر [لیاقت] خودم بوده، و گمان نمیکنم قیامتی در کار باشد، [به فرضِ بودن قیامت] اگر بهسوی پروردگارم بازم گردانند برایم نزد او پاداشهای نیکوتری است! ما کافران را به اعمالی که [بر پایۀ اندیشههای نادرستشان] انجام دادهاند آگاه خواهیم کرد، و یقیناً از عذابی سخت به آنان میچشانیم (٥٠) چون به انسان نعمت عطا کنیم [از ما به علت غرور و مستی] رویمیگرداند، و [متکبّرانه] دور میشود، و هنگامی که آسیب و بلایی به او برسد [برای برطرفشدنش] به دعای پیدرپی روی میآورد (٥١) بگو: به من خبر دهید اگر [قرآن] از سوی خدا باشد، آنگاه شما منکر آن شوید چه کسی گمراهتر از کسی خواهد بود که در مخالفت و ستیزی شدید قرار دارد؟ (٥٢) بهزودی نشانههای [قدرت و ربوبیت] خود را در کرانهها [ی جهان هستی]، و در وجود خودشان به آنان نشان خواهیم داد تا برای آنان روشن شود که بیتردید خداوند حق است، آیا بس نیست که پروردگارت [از جهت وجود و ربوبیت و قدرتش] برای هرچیزی مشهود است؟ [هرچند گروهی بیخبر، مشهودبودنش را درک نکنند و از شناختنش در غفلت بمانند] (٥٣) آگاه باش! که آنان در مورد ملاقات پروردگارشان دچار تردیدی سختاند، و آگاه باش! که یقیناً او به هرچیزی [با دانش بینهایت و قدرت مطلقهاش] احاطه دارد (٥٤) « 482 »