ای مؤمنان! یهود و نصاری را سرپرست و دوست خود نگیرید، آنان دوستان یکدیگرند [و فقط به روابط میان خود بر ضد شما وفادارند،] هرکس از شما سرپرستی و دوستی آنان را بپذیرد قطعاً در زمرۀ آنان خواهد بود، بیتردید خداوند مردم ستمکار را هدایت نمیکند (٥١) کسانی که در دلهایشان [در مورد پیروزشدن اسلام بر دیگر فرهنگها] بیماری [شک و تردید] است میبینی که در مورد [دوستی با] یهود و نصاری شتاب میورزند، [و بر اساس خیال باطلشان که مبادا اسلام و مسلمانان تکیهگاه استواری نباشند] میگویند: میترسیم آسیبِ ناگواری به ما برسد، [پس لازم است با یهود و نصاری دوستی کنیم.] امید است خداوند از سوی خود پیروزی یا خیر دیگری [برای مسلمانان] پیش آرد تا [این بیماردلان] بر آنچه در دلهایشان پنهان میداشتند پشیمان شوند (٥٢) مؤمنان [پس از پیروزی، به یکدیگر] میگویند: آیا این [بیماردلان] آنان هستند که با سوگندهای مؤکدشان به خدا سوگند میخوردند که همراه [و همراز] شمایند؟! [ولی روشن شد که دروغ میگفتند، و به سبب دوستی با یهود و نصاری] اعمالشان نابود و [بیاثر] گشت، در نهایت از تباهکنندگانِ [همۀ سرمایۀ وجودی خود] شدند (٥٣) ای مؤمنان! هرکس از شما از دین خود برگردد [و به آیینهای ضد اسلام روی آورَد زیانی به خدا و پیامبر نمیرساند]، خداوند بهزودی گروهی را میآورد که محبوب خدایند و خداوند هم محبوب آنان است، در برابر مؤمنان فروتنند و در برابر کافران سرسخت [و قدرتمند]، همواره در راه خدا جهاد میکنند و از سرزنشِ هیچ سرزنشکنندهای نمیهراسند، این احسان خداست که به هرکس بخواهد میدهد؛ خداوند بسیار عطاکننده و داناست (٥٤) سرپرست و دوست واقعی شما فقط خدا و پیامبر اوست، و نیز مؤمنانی [چون علیبنابیطالب علیه السلام] که همواره نماز را [با شرایط ویژهاش] برپامیدارند و درحال رکوع به تهیدستان صدقه میدهند (٥٥) و آنانکه خدا و پیامبرش و مؤمنانی [چون امامان معصوم علیهمالسلام] را به سرپرستی و دوستی بپذیرند [حزب خدایند و] مسلّماً حزب خدا فقط [همهجا و در هر زمان] پیروزند (٥٦) ای مؤمنان! کسانی که دین شما را به مسخره و بازیچه گرفتهاند سرپرست و دوست خود نگیرید! چه از اهل کتاب باشند و چه از کافران، اگر مؤمن هستید از خدا [اطاعت کرده، از محرّماتش] بپرهیزید! (٥٧) « 117 »