زمانی که در دریا آسیبی به شما میرسد، هرکه را جز خدا [به کمک] میطلبید ناپدید و گم میشود، و چون شما را [با سوقدادنتان] به خشکی [رسانده و] نجات میدهد [از او] روی بر میتابید، انسان [با اینکه همواره الطاف خدا را در زندگیاش میبیند] بسیار ناسپاس است! (٦٧) [با این حال] آیا ایمن هستید از اینکه شما را در ناحیۀ خشکی [به زمین] فرو بَرَد؟ یا بر شما توفانی از سنگریزهها فرستد، آنگاه برای خود حافظ و کارسازی نیابید؟ (٦٨) یا ایمن هستید از اینکه بارِ دیگر شما را به دریا برگردانَد، و توفانی بسیار سخت و درهمکوبنده بر شما بفرستد، و به سبب اینکه کفران نعمت کردید به بلای غرقشدن دچارتان کند؟ آنگاه در برابر ما دفاعکننده و خونخواهی برای خود نیابید (٦٩) مسلّماً فرزندان آدم را [با عطاکردنِ همۀ امکانات] گرامی داشتیم، و آنان را در خشکی و دریا [بر مَرکبهایی که در اختیارشان نهادیم] سوار کردیم، و به آنان از نعمتهای دلپذیر روزی دادیم، و آنان را بر همۀ آفریدههای خود برتری کامل و ویژهای بخشیدیم (٧٠) [به یاد آرید] روزی که هر گروهی از مردم را با پیشوایشان میخوانیم، پس کسانی که نامۀ اعمالشان را به دست راستشان دهند نامۀ خود را [با خوشحالی] میخوانند، و به آنان در زمینۀ پاداش به اندازۀ رشتۀ میان هستۀ خرما ستم نمیشود (٧١) کسی که در این دنیا کور[دل] باشد در آخرت نیز کور[دل] و گمراهتر است (٧٢) نزدیک بود [کوردلان به خیال واهیِ خودشان] تو را از آنچه بهسویت وحی کردیم رویگردان کنند تا غیر آن را از روی افترا به ما نسبت دهی، دراینصورت بود که تو را به عنوان دوستِ [خود] انتخاب میکردند (٧٣) و اگر تو را [در عمل به وحی] ثابتقدم نمیداشتیم البته نزدیک بود بهسوی آنان کمی گرایش پیدا کنی (٧٤) در آن صورت دو برابر در دنیا، و دو برابر در آخرت، عذاب به تو میچشاندیم، آنگاه در برابر ما برای خود یاوری نمییافتی (٧٥) « 289 »