اگر بر آنان [مانند برخی از امتهای پیامبران پیشین] واجب میکردیم که [به کفارۀ گناهانتان] یکدیگر را بکشید، یا از شهر و وطنتان [به نقطهای دوردست] کوچ کنید. فقط اندکی از آنان آن کارها را انجام میدادند، اگر به اندرزهایی که به آنان داده میشود عمل میکردند قطعاً برای آنان بهتر، و در جهت تثبیت [ایمان و ثابتقدمی] مؤثرتر بود (٦٦) ما نیز در آن صورت پاداش بزرگی از سوی خود به آنان میبخشیدیم (٦٧) و یقیناً به راه راست هدایتشان میکردیم (٦٨) آنانکه [صادقانه] از خدا و پیامبر اطاعت کنند در گروه پیامبران، و درستکاران بسیار راستگو و شهیدان و شایستگانی میباشند که از نعمتهای کاملِ حق برخوردارند، و [این چهار گروه] برای آنان نیکو همنشینانی هستند (٦٩) این [همنشینی]، احسانی از سوی خداست، و [در استحقاق این پاداشِ بینظیر] کافی است که خدا [به نیات و اعمال مطیعان] داناست (٧٠) ای مؤمنان! [در برابر دشمن آماده باشید!] سلاح و سازوبرگِ جنگی خود را برگرفته، گروهگروه یا بهصورت دستۀ واحد [بهسوی دشمن] کوچ کنید! (٧١) از میان شما کسانی [چون منافقان] هستند که [از رفتن به جنگ] درنگ [و تخلّف] دارند [و دیگران را هم به درنگ و تخلّف تشویق میکنند]، اگر در میدان جنگ به شما [رزمندگان، شکست و] آسیبی برسد، میگویند: خدا به ما لطف داشت که با آنان [در میدان جنگ] حضور نداشتیم؟! (٧٢) و اگر پیروزی و غنیمتی از سوی خداوند نصیب شما شود، چنانکه گویی میان آنان و شما هرگز دوستی و رفاقتی نبوده [آهِ سردی میکشند و] میگویند: ایکاش با آنان در جنگ حضور داشتیم، و در نهایت به پیروزی و غنیمتی بزرگ میرسیدیم؟! (٧٣) آنانکه [بر اساس آگاهی و معرفتشان به حقایق،] زندگی [زودگذر و فانی] دنیا را با آخرتِ [پرنعمتِ جاودانی] مبادله میکنند البته باید در راه خدا بجنگند، هرکه در راه خدا بجنگد و کشته شود یا [بر دشمن] پیروز گردد بهزودی پاداش بزرگی به او عطا میکنیم (٧٤) « 89 »