پروردگارا! آنان را و هرکس از پدران و همسران و فرزندانشان که درستکارند به بهشتهای جاویدانی که وعدهشان دادهای درآور؛ زیرا تو توانای شکستناپذیر و حکیمی (٨) [همۀ] آنان را از سختیها [و ناراحتیهای روز قیامت] حفظ کن! که هرکس را در آن روز از سختیها [و ناراحتیها] حفظ کنی مسلّماً او را مورد رحمت قرار دادهای، و این همان کامیابی بزرگ است! (٩) کافران را [در قیامت] ندا میدهند: بیتردید دشمنی و خشم خداوند به شما از دشمنی و خشم خودتان دربارۀ خودتان بیشتر است؛ زیرا به ایمان دعوت میشدید ولی کفر میورزیدید، [و این کفرورزی دشمنی با خودتان بود] (١٠) میگویند: پروردگارا! دوبار ما را میراندی، و دوبار ما را حیات بخشیدی، اکنون به گناهانمان اقرار داریم، آیا [بعد از این اقرار] راهی برای بیرون آمدن [از دوزخ] هست؟ (١١) [به آنان گویند:] این [عذابِ دوزخ] به سبب این است که چون خدا را به یگانهبودن میخواندند شما [یگانهبودنش را] منکر میشدید، و اگر برای او شریک قرار میدادند باور میکردید، [اکنون] داوری [در عرصۀ قیامت] ویژه خداوند والامرتبۀ بزرگ است (١٢) اوست که [همواره] نشانههای خود را [برای آنکه او را بشناسید] به شما نشان میدهد، و از آسمان به سود شما رزقی [با ارزش و مناسب] میفرستد، ولی جز کسی که [با توجه و اخلاص به خدا] بازمیگردد هشیار نمیشود (١٣) پس خداوند را درحالیکه ایمان به او را [از شرک] خالص کردهاید بپرستید، هرچند خوشایند کافران نباشد (١٤) [خدایی که] بالابرندۀ درجات، و دارای سیطرۀ کامل [بر جهان هستی و فرمانروای مطلق است]، وحی را به مشیتش به هرکس از بندگانش بخواهد میفرستد، تا [مردم را بهوسیلۀ آن] از روز قیامت هشدار دهد (١٥) روزی که همۀ انسانها حاضر می شوند [و اعمال و اَسرارشان آشکار میگردد]، چیزی از آنان بر خدا پوشیده نمیماند، [و ندا آید:] امروز فرمانروایی مطلق ویژۀ کیست؟ ویژۀ خداوند یگانۀ قاهر [و چیره بر همۀ امور] است (١٦) « 468 »