[ای پیامبر! از طرف خود و پیروانت به همه] بگو: ما به خدا و آنچه بر ما و آنچه بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و نوادگانشان [که دارای مقام نبوتند] نازل گشته، و آنچه به موسی و عیسی و پیامبران از سوی پروردگارشان عطا شده ایمان آوردیم، و بین هیچیک از آنان [در اینکه فرستادۀ خدایند] فرقی نمیگذاریم، و ما فقط در برابر خداوند تسلیم هستیم (٨٤) هرکه جز اسلام دینی انتخاب کند هرگز از او پذیرفته نیست، و او در آخرت از گروه تباهکنندگانِ [همۀ سرمایۀ وجودی خود] خواهد بود (٨٥) چگونه خداوند گروهی را هدایت کند که پس از آنکه مؤمن شدند و به حقانیت پیامبر [اسلام] شهادت دادند، و دلایل روشن برای آنان آمد کافر شدند؟! خداوند گروه ستمکار را هدایت نمیکند (٨٦) اینان کیفرشان این است که لعنت خدا و فرشتگان و همۀ مردم بر آنان باد (٨٧) در آن [لعنت که در حقیقت مطرود بودنشان از رحمت الهی و عذاب خداست] جاودانهاند، نه عذاب از آنان سبُک میشود، و نه [در عذاب برای اندکی استراحت] مهلتشان دهند (٨٨) مگر کسانی که بعد از آن [آلودگی باطنی و اعمال زشتِ ظاهری] به خداوند بازگشته، و [همۀ گذشتۀ خود را] اصلاح کردند؛ همانا خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است (٨٩) بیتردید کسانی که پس از ایمانشان کافر شدند، آنگاه بر کفرشان افزودند، هرگز توبۀ آنان [پس از هدررفتنِ همۀ فرصتها] پذیرفته نخواهد شد؛ آنان گمراهان واقعیاند (٩٠) مسلّماً کسانی که کافر شدند و در حال کفر از دنیا رفتند، گرچه بهجای رهایی خود از عذاب به اندازۀ پُری زمین طلا بپردازند هرگز از ایشان پذیرفته نخواهد شد، برای آنان عذابی دردناک است، و هیچ یاوری [برای نجاتشان] نخواهند داشت (٩١) « 61 »