ای قومِ من! دشمنی با من شما را [برای مصونیت از عذاب] بهجایی نمیرساند، مسلما همانند عذابی که به قوم نوح یا قوم هود یا قوم صالح رسید به شما هم میرسد، و قوم لوط چندان [از جهت زمان و مکان] از شما دور نیستند (٨٩) از پروردگارتان آمرزش بخواهید، سپس [بُتها را رها کرده،] بهسوی او روی کنید! زیرا پروردگارم مهربان، و بسیار دوستدار [مؤمنان] است (٩٠) گفتند: ای شعیب! بسیاری از مطالبی که میگویی نمیفهمیم، بهراستی تو را در مقایسه با خود ناتوان می بینیم، اگر عشیرهات نبودند بدونشک سنگسارت میکردیم! و تو هرگز نزد ما ارجمند نیستی (٩١) گفت: ای قومِ من! آیا عشیرهام نزد شما از خداوند ارجمندتر است که از او غفلت کرده و مورد بیاعتنایی قرارش دادهاید؟ همانا پروردگارم به آنچه انجام میدهید احاطه دارد (٩٢) ای قومِ من! آنچه که در توان شماست بکوشید! من [هم در ادای وظیفۀ خود] میکوشم، بهزودی آگاه خواهید شد چه کسی را عذاب رسواکننده خواهد آمد، و دروغگو کیست؟ منتظر بمانید من هم با شما منتظرم (٩٣) هنگامی که عذاب ما رسید شعیب و کسانی را که با او ایمان آورده بودند به رحمتی از سوی خود نجات دادیم، و ستمکاران را فریادِ مرگبار فراگرفت، نهایتاً در خانههایشان به رو درافتاده، جسمی بیجان شدند (٩٤) گویا هرگز در آنجا اقامت نداشتند، آگاه باشید! مَدین از رحمت خدا دور باد! همانگونه که ثمودیان دور شدند (٩٥) همانا موسی را با معجزاتِ خود و دلیلی روشنگر فرستادیم (٩٦) بهسوی فرعون و سران [متکبّر] قومش، ولی آنان [برای حفظ مقام و مالومنالِ خود] از فرمان فرعون پیروی کردند، درحالیکه فرمان فرعون راهنما[ی بهسوی سعادت] نبود (٩٧) « 232 »