[ای انسان به] وعدۀ خدا [یقین داشته باش]، خدا از وعده‌اش تخلّف نمی‌کند، ولی بیشتر مردم [به این حقیقت] یقین ندارند (٦) فقط ظاهری [محسوس] از زندگی دنیا را می‌شناسند، و از آخرت [که سرای اَبدی و دارای نعمت جاودانه است] بی‌خبرند (٧) [شگفتا که فقط به زندگی دنیای فانی معرفت دارند!] آیا در [باطن] خود اندیشۀ [عمیق و رسانندۀ به واقعیت] نکردند [که] خداوند آسمان‌ها و زمین و آنچه را میان آن‌هاست، جز به حق و درستی و برای مدتی معین نیافریده است؟ همانا بسیاری از مردم به لقای پروردگارشان که قیامت است کافرند (٨) آیا در زمین به گردش نپرداخته‌اند تا با دقت بنگرند که فرجام کسانی که پیش از این کافران می‌زیستند چگونه بود؟ آنان نیرومندتر از این [بی‌خبر]ان بودند و زمین را [مشتاقانه] زیرورو کردند و آن را بیش از آنچه اینان آباد کردند آبادش ساختند، پیامبرانشان برای آنان دلایل روشن آوردند [ولی به سبب انکارآن‌ها هلاکشان کردیم]، خداوند چنین نبود که به آنان ستم کند، بلکه آنان بودند که به خودشان ستم ورزیدند (٩) آن‌گاه فرجام کسانی که مرتکب زشتی‌ها شدند این بود که آیات ما را انکار کردند، و همواره آن‌ها را به مسخره می‌گرفتند (١٠) خداوند آفریدن را آغاز می‌کند، سپس آن را [پس از فروپاشیدنش] بازمی‌گرداند، آن‌گاه شما را به‌سوی او بازمی‌گردانند (١١) روزی که قیامت برپا شود گنه‌پیشگان [از شدت سختی و هولناکی آن از رحمت خداوند] ناامید می‌شوند (١٢) و از معبودانشان [که آن‌ها را کورکورانه می‌پرستیدند] شفیعانی برای [نجات] آنان نخواهد بود، و [در آن عرصۀ هراس‌انگیز] منکر معبودانشان خواهند شد (١٣) روزی که قیامت برپا شود، آن روز [گروه مؤمنان از گروه کافران] جدا می‌شوند (١٤) اما مؤمنانی که کارهای شایسته انجام داده‌اند در بوستانی [عظیم و بهجت‌انگیز] شادمانشان می‌دارند (١٥) « 405 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن