ผู้ป่วยแห่งกัรบาลาอฺ (ตอนที่4)
“ซัยนุลอาบีดีน”ฉายานามที่ถูกประทานมาก่อนที่ท่านจะถือกำเนิด
ริวายัตที่ท่านรอซูลุลลอฮฺ(ศ) ได้กล่าวถึงอิมามสิบสอง เมื่อพูดถึงท่าน อิมามอะลี บิน ฮุเซ็น(อ) แล้ว “ซัยนุลอาบีดีน” คือชื่อฉายานามแรกที่ถูกกล่าวถึง จากนั้นได้กล่าวเสริมอีกว่า นี่คือสิ่งที่อัลลอฮฺ (ซบ) ทรงประทานมา และหลังจากที่ท่านได้ปรากฏตัวในโลกนี้ มนุษย์จึงเข้าใจแล้วว่า ทำไม อิมามซัยนุลอาบีดีน (อ) จึงได้รับฉายาว่า “ซัยนุลอาบีดีน”จากพระองค์
บิดาของศูฟีและตอรีกัต
อิมามซัยนุลอาบีดีน(อ) คือ ผู้ที่ปฏิบัติอิบาดัตได้อย่างล้ำเลิศ ท่าน คือ ผู้ที่ปฏิบัติอิบาดัตได้อย่างสวยงาม ท่านเป็นผู้ที่ปฏิบัติอิบาดัตจนทำให้บุคคลหนึ่งหลงใหลในการทำอิบาดัต และนี่คือเหตุผลหนึ่ง ที่เรามีศูฟีตอรีกัต อย่างมากมายจนถึงทุกวันนี้
ศูฟีตอรีกัต คือ กลุ่มบุคคลที่เก็บตกบางส่วนจากภาคอิบาดัตของท่าน อิมามซัยนุลอาบีดีน(อ) ท่านอิมาม(อ) คือ “บิดาแห่งศูฟี” เมื่อเราคุยกับพี่น้อง “ศูฟีตอรีกัต” ถ้าพวกเขาไม่เอ่ยชื่อของท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน (อ) แล้ว แสดงว่าเป็นศูฟีตอรีกัตปลอม
ด้วยเหตุนี้เราจึงได้กล่าวว่าท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน(อ) คือ บิดาแห่งศูฟี ถึงแม้บางอย่างอาจไม่ถูกต้องสมบูรณ์ แต่ชี้ให้เห็นว่า ทุกศูฟีตอรีกัตที่มีอยู่ในโลกนี้ ล้วนแตกมาจากการสั่งสอน และมาจากการได้รับรู้เรื่องราวการปฏิบัติของท่านอิมาม ซัยนุลอาบีดีน(อ)ทั้งสิ้น และนี่คือเหตุผลหนึ่งของฉายานามอันนี้
ประมุขแห่งผู้สุญูด
อิมามซัยนุลอาบีดีน(อ) คือ ผู้ทำให้คนมองเห็นว่าการทำอิบาดัต และการสุญูดเป็นสิ่งที่สวยงาม ท่านอิมามได้สุญูดจนกลายเป็นซัยยิดุซซาญีดีน หากปราศจากสูญูดต่ออัลลอฮฺ(ซบ) อย่างแท้จริง ปราศจากการทำอิบาดัตต่ออัลลอฮฺ(ซบ) อย่างแท้จริง มนุษย์ไม่สามารถที่จะกลับมานับถือศาสนาอิสลามอันบริสุทธิ์ได้ สภาวะและสถานการณ์ในวันนั้น ต้องกระชากมนุษย์เข้าสู่โลกแห่งจิตวิญญาณ ท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน(อ) จึงได้ใช้อาวุธแห่งจิตวิญญาณนี้ ต่อสู้กับบนีอุมัยยะฮฺ ปราศจากจิตวิญญาณอันเข้มแข็งมนุษย์ไม่สามารถที่จะผ่านการทดสอบจากสถานการณ์ในวันนั้นได้ “ซัยยิดุซซาญีดีน” ในโลกนี้ไม่มีใครสุญูดได้มากเท่าท่านอีกแล้ว “อัสซัจญาด” เพราะท่าน คือ ประมุขแห่งผู้สุญูด แน่นอนท่านเป็นประมุขแห่ง ผู้สุญูดอยู่แล้ว เพราะท่านสุญูดมากที่สุด ในโลกนี้ไม่มีใครสุญูดได้มากกว่าท่านอิมาม ซัยนุลอาบีดีน(อ)อีกแล้ว จนกระทั่งได้รับฉายานามหนึ่งว่า “อัซ ซัจฺญาด” คือ ผู้ที่สุญูดอย่างล้นเหลือ เราไม่ต้องจินตนาการ ว่าสุญูดแบบไหน เรานมาซมาตลอดชีวิต บางคนใช้เวลาสักสามสิบปี สี่สิบปี ห้าสิบปี หน้าผากอาจจะมีรอยดำบ้างเล็กน้อยกรณีที่ไม่ได้เจตนาทำให้มันดำ แต่สำหรับท่านอิมาม ซัยนุลอาบีดีน(อ)แล้วสุญูดจนถึงขั้นที่ว่าในทุกๆหนึ่งปีหมอต้องผ่าเอาเนื้อที่มันแข็งกระด้างจากร่องรอยของการสุญูดของท่านออกไป ส่วนหัวเข่าของท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน(อ) ก็เช่นกัน ในริวายัตบันทึกว่า หัวเข่าของท่านเหมือนกับ “หัวเข่าของอูฐ” ดังนั้น การนำมนุษย์เข้าสู่โลกแห่งจิตวิญญาณอย่างแท้จริง คือ ออกจากสภาวะแบบนั้น ออกจากสภาวะแห่งฟิตนะฮฺ สภาวะแห่งความหลงใหล สภาวะแห่งความหวาดกลัว และสภาวะแห่งการรักตัวกลัวตายที่ไปถึงจุดสูงสุดของมันแล้ว จะต้องกลับหาอัลลอฮฺ(ซบ) อย่างแท้จริงเท่านั้นถึงจะรอดพ้นได้
นี่ก็เป็นอีกวิธีการอันหนึ่ง ซึ่งบางครั้งการสุญูด ด้วยบทดุอาอฺต่างๆที่ท่านอ่านในขณะสุญูด ทำให้คนนับพันๆคน ที่นมาซร่วมกับท่าน ต้องร้องไห้ไปกับ การสุญูดเหล่านั้น เนื่องจากได้มีการสำนึกบาป สำนึกผิดต่างๆนานา ปราศจากการสำนึกอย่างแท้จริง มนุษย์ไม่สามารถที่จะเตาบัต กลับตัวได้อย่างแท้จริง
การเตาบัต คือ จะต้องทำความดีอย่างล้นเหลือ และที่สำคัญที่สุด คือ คำวิงวอน นี่คือสิ่งที่ท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน(อ)พยายามแสดงแบบอย่าง และท่านก็ได้พยายามด้วยวิธีนี้ โดยนำเสนอเรื่องราวต่างๆเหล่านี้ อันเป็นการสั่งสอนในภาครวม โดยเฉพาะแบบอย่างที่สำคัญที่สุดคือ คำวิงวอน บทดุอาอฺและคำวิงวอนอันยิ่งใหญ่ที่ท่านได้นำเสนอบทดุอาอฺในเรื่องราวต่างๆของชีวิต ซึ่งหลังจากนั้นได้มีการรวบรวม และถือว่าเป็นตำราเล่มหนึ่งที่มีความสำคัญในบรรดาตำรา 3 เล่ม ที่สำคัญที่สุดสำหรับชีอะฮฺ ซึ่งตำราเล่มนี้ถูกขนามนามว่า “ซอฮีฟะตุสซัจญาดดียะฮฺ” หรือจะเรียกว่า “คัมภีร์แห่งบท ดุอาอฺ” ก็ย่อมได้ หนังสือซอฮีฟะฮฺเล่มนี้คือ “คัมภีร์ดุอาอฺ” คือ ซอฮีฟะตุสซัจญาดดียะฮฺ ซึ่งถ้าเราเข้าไปดูใน ดุอาอฺต่างๆของท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน(อ) ที่ถูกรวบรวมไว้ในหนังสือเล่มนั้น เราจะเข้าใจทันทีว่า มันไม่ใช่เป็นเพียงแค่ดุอาอฺ แต่มันคือ คำสั่งสอนที่มีอยู่ครบทุกหมวดหมู่ ท่านอิมามได้สั่งสอนประชาชาติในยุคนั้นด้วยการสื่อและลำนำแห่งบท ดุอาอฺ ท่านศาสดากล่าวว่า “อัดดุอาอฺ ศิลาฮุล มุอฺมิน” ดุอาอฺ คือ อาวุธของผู้ศรัทธา และในโลกนี้ไม่มีดุอาอฺไหนที่จะสวยงามและสำคัญเท่ากับดุอาอฺของท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน(อ)ใน“ซอฮีฟะตุสซัจญาดดียะฮฺ”ได้อีกแล้ว
ซะบูร อาลิมุฮัมมัด
บรรดาอะฮฺลุลบัยต(อ) และบรรดาอิมามหลังจากยุคของท่านแล้ว ได้ขนาม นามหนังสือเล่มนี้ว่า ”อุคตุล กุรอาน” คือ “น้องสาวของอัลกุรอาน” แต่ก็ยังไม่ไพเราะนัก ทำไมจึงกล่าวเช่นนั้น? เนื่องจากความสวยงามของบทวิงวอน และสำนวนโวหารการใช้คำเสมือนความนุ่มนวลของสตรี นอกจากนั้น บรรดาอะอิมมะฮฺ (อ) นอกจากจะเรียก “อุคตุลกุรอาน” แล้ว ดุอาอฺใน“ซอฮีฟะตุสซัจญาดียะฮฺ” ยังถูกขนามนามว่า “ซะบูร อาลิมุฮัมมัด”
“ซะบูร” เป็นคัมภีร์ของบรรดาศาสดา “คัมภีร์ซะบูร” เป็นของท่านนบีดาวูด ซึ่งเป็นคัมภีร์ที่มีการสอนระบอบการปกครอง เป็นคัมภีร์แห่งวิวรณ์ “คัมภีร์ซะบูร” เป็นคัมภีร์แห่งดุอาอฺที่รวบรวมคำวิวรณ์ต่างๆของท่าน
จากคำกล่าวของบรรดาอะฮฺลุลบัยต(อ) “ซอฮีฟะตุสซัจญาดียะฮฺ” ถูกเรียกว่า “ซะบูรแห่งอาลีมุฮัมมัด” ซะบูรของลูกหลานแห่งมุฮัมมัด ถ้าพวกเราเป็นชีอะฮฺแต่ไม่เคยอ่าน ไม่เคยดู ไม่เคยสัมผัสอาวุธอันนี้เลย ความเป็นชีอะฮฺของเราก็จะไม่สมบูรณ์อย่างแน่นอน (เราเป็นชีอะฮฺควรหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอ่านบ้าง เพื่อให้สมกับที่บอกว่าตัวเองคือ ชีอะฮฺและนี่คือผลงานที่ยิ่งใหญ่ทางด้านวิชาการและความรู้!
อิมามอะลี(อ) มี “นะฮฺญุลบะลาเฆาะฮฺ” คือผลงานทางความรู้อัน ยิ่งใหญ่แห่งอาลิมุฮัมมัด อิมามซัยนุลอาบีดีน (อ) มีคัมภีร์แห่งจิตวิญญาณโดยตรง คือ “ซอฮีฟะตุซซัจญาดียะฮฺ”
“ซอฮีฟะตุซซัจญาดียะฮฺ” มี 54 บทดุอาอฺ ในแต่ละบทดุอาอฺ พี่น้องลองไปศึกษาอ่านดูว่ามีเนื้อหาอะไรอยู่บ้าง?
ขอขอบคุณเว็บไซต์ Syedsulaiman
