در میان عاشقان اهل بیت(ع) و شیعیان آنان، برخی دارای وجاهت خاص و اراده ویژه هستند که ما را به یاد یاران مخلص پیامبر(ص) در صدر اسلام همچون یاسر و سمیه می اندازند.
از جمله شیعیانی که در اوایل صده سوم و در ایام امامت امام جواد و امام هادی(علیهما السلام) خوش درخشیدند «ابن سکیت» است که علم و دانش خویش را به رنگ و لعاب محبت به اهل بیت(ع) زینت بخشید.
پنجم رجب سالروز شهادت ابن سکیت است.
ابویوسف یعقوب بن اسحاق خوزی معروف به ابن سکّیت اهوازی، عالم، شاعر، لغوی، راوی و ادیب مشهور ایرانی و شیعی مذهب، در سال 186ق در قریه ای در خوزستان به دنیا آمد. وی هیچ گاه از دانش اندوزی باز نایستاد و در رشته های مختلف علوم تدریس می کرد. ابن سکّیت از خواص اصحاب امام جواد و حضرت امام هادی (علیهما السّلام) بود. وی عشق و علاقه وافری به آل علی(ع) داشت و در اظهار عقایدش بی پروا بود. ابن سکّیت، با اصرار متوکل عباسی، به تعلیم دو فرزند او پرداخت ولی با وجود حضور در دربار خلیفه ستمکار عباسی در ابراز شیعی گری خود، زبانی بی باک داشت، چندان که جان خود را نیز به خاطر آن از دست داد. روزی متوکل که با اهل بیت (ع) دشمنی سرسختی داشت از او پرسید که آیا فرزندان من بهترند یا پسران امام علی (ع)؟ ابن سکّیت در جواب گفت: من، تو و فرزندان تو را با قنبر _خادم علی (ع)_ برابر ندارم. متوکل بر آشفت و فرمان داد زبان وی را از قفا بیرون کشند. غلامان او را به بدترین صورت شکنجه کرده و کشتند. ابن سکّیت متخصص لغت و شعر عرب بود بیش از بیست اثر از خود بر جای گذاشته است که «اصلاح المنطق» و «الالفاظ و الاضداد» از آن جمله اند.
پایگاه استاد حسین انصاریان
