از شرم، فرات در تب و تاب افتاد 
تندر شد و در گلوی گرداب افتاد 

چون شعله‏ی آه خیمه برچید زخاک 
تا عکس تو در آینه‏ی آب افتاد 

آن آب که در چشم تر سوخته می دید

چون قطره به قطره جگر سوخته می دید

از آینه ی آب ننوشید که در آب