در كامل الزیاره از ابونصیر و از او از حضرت باقر(علیه‌السلام) روایت می‌كند كه فرمود: آدمیان و جنیان و مرغان و وحوش بر امام حسین(علیه‌السلام) گریستند بطوری كه اشك از چشمان آنها فرو ریخت .
در روایت "محفوظ بن منذر" است كه گفت مردى از بنى هاشم در "رابیه" كه اسم محلى است به من خبر داد كه از پدرم شنیدم، می‌گفت ما متوجه كشته شدن امام حسین(علیه‌السلام) نشدیم تا شب یازدهم محرم که با چند نفر نشسته بودیم. صدایى شنیدیم كه كسى اشعارى می‌خواند و راجع به كشتن امام حسین(علیه‌السلام) در كربلا گریه می‌كرد؛ ولى او را نمی‌دیدیم. به او گفتم خدا ترا رحمت كند تو كیستى؟ گفت من از جن‌هاى "نصیبین" هستم از حج مراجعت كردم و براى یارى كردن آن حضرت به كربلا رفتم ولى وقتی رسیدم كه آن حضرت را شهید كرده بودند.
نقل است که وی اشعاری در مصیبت حضرت سیدالشهداء(علیه‌السلام) می‌خواند و گریه می‌کرد.
در روایتی دیگر آمده است که برخی از جنیان که در واقعه بئر ذات العلم توسط امیرالمومنین مسلمان شده بودند برای یاری امام حسین(علیه‌السلام) به کربلا رفتند، اما امام اجازه‌ی جنگیدن به ایشان ندادند و ایشان پس از شهادت حضرت، مجلس عزا و ماتم برپا نمودند.
عزاداری آسمانها
در كامل الزیارات از امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) روایت می‌كند كه در "رحبه" كوفه این آیه مباركه را تلاوت می‌فرمود: "فما بكت علیهم السماء و الارض و ما كانوا منظرین."
در مجمع البیان نقل می‌كند كه از ابن عباس نقل كردند كه آیا آسمان و زمین بر فوت كسى گریه می‌كند؟ گفت: بلى چون مؤمن از دنیا می‌رود، محل عبادت او در زمین و محل صعود عمل او در آسمان كه محل بالا بردن عمل او است؛ برای او گریه می‌كنند.
ناگاه امام حسین(علیه‌السلام) از درى از درهاى مسجد وارد شد فرمود: اما ان هذا سیقتل و یبكى علیه السماء و الارض. آیه شریفه "فما بكت علیهم السماء و الارض و ما كانوا منظرین" درباره هلاكت قبطیان و قوم فرعون است كه فوت ایشان را تحقیر می‌نماید به این كه آسمان و زمین بر ایشان گریه نكرد و اعتنایى بر مرگ ایشان ننمود. از مفهوم این آیه استفاده می‌شود كه اگر كسى مؤمن و خداپرست باشد آسمان و زمین بر مرگ او گریان شود.
در مجمع البیان نقل می‌كند كه از ابن عباس نقل كردند كه آیا آسمان و زمین بر فوت كسى گریه می‌كند؟ گفت: بلى چون مؤمن از دنیا می‌رود، محل عبادت او در زمین و محل صعود عمل او در آسمان كه محل بالا بردن عمل او است؛ برای او گریه می‌كنند.
انس بن مالك از حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) روایت می‌كند كه حضرت فرمود: "ما من مؤمن الا و له باب یصعد منه عمل و باب ینزل منه رزقه فاذا مات بكیا علیه"؛ هیچ بنده‌ی مؤمنی نباشد مگر آن كه براى او دو در باشد یكى جهت بالا بردن اعمالش و دیگرى برای پایین آمدن روزی او. و وقتی این بنده بمیرد این دو در، از عروج عمل و نزول رزق محروم می‌شوند و بر او بگریند.
مرحوم "سیدمهدى تبریزى"، در كتاب "ریاض المصائب" گوید كه ابن عباس در تفسیر آیه شریفه "فما بكت علیهم السماء و الارض" گفته وقتی پیغمبرى از دنیا می‌رود آسمان و زمین چهل سال بر او گریه می‌كنند و در رحلت امام چهل ماه، و در فوت عالم عامل، چهل روز اما در شهادت امام حسین (علیه‌السلام)، آسمان و زمین همیشه گریه می‌كنند .
در امالى و علل الشرایع از "میثم تمار" نقل می‌كنند كه به "جبله" گفت: اى جبله بدان كه حسین بن على(علیهماالسلام) شهید می‌شود و سید شهیدان خواهد بود و همچنین اصحاب او كه در كربلا شهید می‌شوند بر سایر شهدا برترى و مقام خواهند داشت .
اى جبله هر وقت نظر بر آفتاب كردى و آن را چون خون سرخ دیدى بدان كه حسین بن على (علیهماالسلام) كشته می‌شود. جبله گفت روزى از حجره خود بیرون آمدم آفتاب را بر دیوار قرمز دیدم چون بر خورشید نظر كردم رنگ او را غیرمعمولى دیدم گریه كردم و گفتم بخدا قسم كه حسین امروز كشته شد.
در امالى و عیون از "ریان بن شبیب" نقل می‌كند كه امام رضا(علیه‌السلام) فرمود كه آسمان‌هاى هفتگانه و زمین‌ها بر امام حسین(علیه‌السلام) گریستند.
وقتی پیغمبرى از دنیا می‌رود آسمان و زمین چهل سال بر او گریه می‌كنند و در رحلت امام چهل ماه، و در فوت عالم عامل، چهل روز اما در شهادت امام حسین (علیه‌السلام)، آسمان و زمین همیشه گریه می‌كنند .
"قرطبى اندلسى" در كتاب عقد از محمد بن شهاب زهرى نقل می‌كند كه گفت وقتى شام نزد عبدالملك مروان آمدم جمعى آنجا بودند، عبدالملك از آنان سئوال كرد كه آیا شما می‌دانید، روزی كه حسین بن على كشته شد در بیت المقدس چه اتفاقی افتاد؟ حاضرین جواب ندادند تا نوبت به من رسید. از من سئوال كرد گفتم اى خلیفه شنیده‌ام كه در روز شهادت حسین بن على(علیهماالسلام) در بیت المقدس هیچ سنگى از زمین برداشته نشد مگر آن كه در زیر آن خون تازه‌اى یافتند.
جارى شدن خون از سنگ و درخت در روز عاشورا
- در كتاب ریاض الشهاده نقل می‌كند كه در یك فرسخى "موصل" محلى است كه آن را مشهد نقطه گویند و به این علت این نام را بر آن محل نهاده‌اند كه وقتی سرهاى شهیدان را با اسرای شام می‌بردند به هر شهری كه می‌رسیدند پیش از ورود خود، خبر می‌دادند كه شهر را آذین بندند و با استقبال بیایند. ولى به "موصل" كه رسیدند؛ خبر به حاكم موصل دادند كه شهر را آذین بندند. حاكم جمعى از عقلا و پیرمردان را جمع كرده و در این امر با آنها مشورت كرد و بالاخره قرار شد كه آنها را به شهر راه ندهند و در یك فرسخى شهر از آنها پذیرایى كنند.
در محل پذیرایى، سرها را بر نیزه‌ها نصب كرده بودند و در پاى یك سنگ بزرگى سر مطهر منور حضرت ابى عبدالله الحسین(علیه‌السلام) را بر سر نیزه زده و در كنار آن سنگ بر زمین زدند و در كنار آن، خونى از سر مطهر بر آن سنگ چكید و از آن تاریخ تا مدت‌هاى مدید هر ساله روز عاشورا از آن سنگ، خون تازه می‌جوشد و در آنجا مسجدى بنا شده و هر سال در روز عاشورا بسیاری از شیعیان در آن محل جمع می‌شوند و عزادارى مفصلى می‌نمایند تا در زمان عبدالملك مروان آن سنگ را از آنجا بردند و دیگر اثرى از آن ظاهر نشد.
- مرحوم دربندى در اسرارالشهاده نقل می‌كند كه در "زرآباد قزوین"، درخت چنارى است كهنسال كه همه ساله ظهر عاشورا ناله‌اى از آن درخت بر می‌آید و از شاخه‌اى از آن درخت خون می‌ریزد و مردم از اطراف به آنجا آمده، و عزادارى و گریه و زارى می‌کنند.
مرحوم "حاج شیخ على اكبر نهاوندى" نقل می‌كند كه قضیه این درخت را من از عالم جلیل جناب آقا یحیى كه از نواده‌هاى مرحوم "وحید بهبهانى" بود شنیدم؛ می‌فرمودند من خودم آن درخت را دیدم و روز عاشورا به زیارت آن رفتم .
- در "دارالسلام" عراقى نقل می‌كند كه وقتى عالم جلیل آقاى سیدمهدى، پسر مرحوم آقا سیدعلى صاحب ریاض در كربلا مریض شد دو نفر از علما را كه یكى "شیخ محمد بن صاحب فصول" و دیگرى "حاج ملاجعفر استرآبادى" كه هر دو از علمای بزرگ كربلا بودند در سرداب مقدس حسینى فرستاد كه قدرى از خاك قبر آن حضرت برداشته براى شفای آن مرحوم بیاورند. آن دو عالم بزرگ غسل كرده، لباس احرام پوشیدند وارد سرداب شده و قدرى از تربت را با آدابی خاص، برداشته آوردند.
در امالى و علل الشرایع از "میثم تمار" نقل می‌كنند كه به "جبله" گفت: اى جبله بدان كه حسین بن على(علیهماالسلام) شهید می‌شود و سید شهیدان خواهد بود و همچنین اصحاب او كه در كربلا شهید می‌شوند بر سایر شهدا برترى و مقام خواهند داشت .
قدرى از آن خاك را یكى از محترمین كربلا گرفته در میان كفن تهیه شده برای مادرش، گذاشت. گفت اتفاقا در یكى از روزهاى عاشورا به آن كفن نگاه كردم دیدم رطوبتى دارد، كفن را باز كردم دیدم آن خاك، خون شده و كفن را خونابه نموده است. روز یازدهم باز نگاه كردم به حالت اول درآمده و ابدا اثر رطوبتى در آن نبود.(1)
مختصری از مصائب واقعه کربلا
در اینجا سوالی مطرح می‌شود و آن این که چرا این مصیبت اینقدر سنگین است؛ تا جایی که آسمانها و زمین هم مصیبت زده هستند؟!
باید گفت که در واقعه کربلا، فجیع‌ترین جنایت‌ها دیده می‌شود. گرچه مدت زمان جنگ کم است اما، انواع و اقسام جنایت‌ها رخ داده است که البته بزرگترین نوع آن اینست که این جنایات بر امام معصوم وارد شده است. شهید مطهری در این باره می‌گوید:
"یک وقت حساب کردم و ظاهرا در حدود بیست و یک نوع پستی و لئامت در این جنایت دیدم و خیال نمی‌کنم در دنیا چنین جنایتی پیدا بشود که تا این اندازه تنوع داشته باشد."(2)
در کربلا از کشتن نوزاد شش ماهه هم صرفنظر نکردند؛ چنانکه شهید مطهری(ره) درباره دنائت لشکر عمر سعد می‌نویسد:
1- منع آب، نه تنها بر حریف؛ بلکه بر اطفال و کودکان .
2- کشتن اطفال، خصوصا در برابر دیدگان مادر و خواهر و عمه نظیر قضیه طفلی که دو گوشواره داشت.
3- برهنه کردن بدن امام حسین(علیه‌السلام) به طمع در لباس‌های آن حضرت.
4- ریختن به سر زنان و کندن زیورآلات از آنها .
5- سنگباران و تیرباران کردن یاران امام .
6- شماتت‌های نیشدار و گزنده.
7- سر شهید، به گردن اسب آویختن .
8- دشنام دادن .
9- اسب تاختن بر بدن مطهر امام .
10- تنگ گرفتن بر اسیران و زدن آنها و سوار کردن آنها بر شتران بی جهاز .
11- غل و زنجیر کردن بیمار(امام سجاد علیه‌السلام)
12- رو برو کردن سرهای شهدا با اسراء .
13- به اسیران جای بد دادن.
14- شماتت اسیران داغدار .
15- جسارت به سر مقدس و دندان‌های مقدس امام .
16- کشتن زن در کربلا .
17- آتش زدن خیمه‌های اهل بیت(علیهم‌السلام)
18- غذا ندادن به اطفال .(3)
مرحوم دربندى در اسرارالشهاده نقل می‌كند كه در "زرآباد قزوین"، درخت چنارى است كهنسال كه همه ساله ظهر عاشورا ناله‌اى از آن درخت بر می‌آید و از شاخه‌اى از آن درخت خون می‌ریزد و مردم از اطراف به آنجا آمده، و عزادارى و گریه و زارى می‌کنند.
مگر می‌توان این همه جنایت و مصیبت را شنید ولی بزرگی آن را درک نکرد؟ مگر ممکن است چنین مصیبتی بر عزیز پیامبر و حضرت زهرا و حضرت علی(علیهم‌السلام) وارد شود و انسان را اندوه و غصه فرا نگیرد؟
امام صادق(علیه‌السلام) می‌فرماید: چرا به زیارت قبر امام حسین(علیه‌السلام) نمی‌روید؟ به درستی که در آنجا چهار هزار فرشته هستند که تا روز قیامت بر او می‌گریند؟
و اینها شدت و بزرگی مصیبت را می‌رساند.
منبع : پایگاه اطلاع رسانی تبیان
