جلوگيرى از ترديد و نگرانى

آيا من براى خوردن و خوابيدن و پوشيدن و عمل جنسى خلق شده ام ؟ پس فرق بين انسان و حيوان چيست ؟
آيا تكوين ما براى جنگيدن و تهيّه اسلحه و بُمب هاى آتش زا بوده كه ديگران را محو و نابود و جهان را ماتم سرا نماييم ؟ اگر اين چنين است حال گرگان و سگان بِهْ از آدمى است و اگر ما انسان ها فقط براى عمران و آبادى زمين خلق شده ايم پس چرا مى ميريم و باغبانى كه باغ را گلستان مى كند ، چرا خود حظّ وافر از آن نبرد و سر به تيره تراب مى كشد ؟
و اگر منظور خلقت اين مى باشد كه معدودى جبابره ، زر و زيور و برليان از راه ظلم و تجاوز اندوخته نمايند و به گنجينه هاى انباشته خود از ياقوت و الماس و يا تعدادى بى شمار از اوراق بهادار و اسكناس خرسند باشند ، پس امتياز بين معادن و سنگ هاى موصوفه و انسان چه مى باشد ؟
اگر هدف خوشى و خوش گذرانى است ، پس حالات تيره و تار ناخوشى و دوران نكبت بار اندوه ها و دردها و آلام چيست ؟
انسان بالاخره مى بيند و مى فهمد و به هيچ وجه نمى تواند از پندار ناهنجار خود به منظور حضرت حق راه يابد و هدف پروردگار را دريابد و يا درك كند ، اينجا است كه بايد راه چاره را فقط در دين و ديندارى جستجو نمايد و بايد حس كند كه با اين دارو مى تواند ، همّ و غمّ خويش را درمان و توفان نگرانى را جبران كند .
دين كه اساس آن ايمان به خداست ، به آدمى آن نيرو و شجاعت را مى دهد كه نه تنها از مرگ نهراسد ، بلكه مرگ را تغيير لباس و تهى كردن قالب و پرواز به عالم ملكوت بداند و به حوادث جهان بخندد و با مشكلات با آغوش باز مبارزه نمايد و در دوره هر پيامبرى همين ايمان و همين درك واقعيّت مرگ ، رمز پيشرفت مردم مؤمن بود .