دين ، بهترين پناهگاه در حوادث

دين ، پناه و ملجأ شخص متديّن در حوادث و مواقع درماندگى است ، حيات آدمى صحنه مشكلات و صدمات مى باشد و آفرينش انسان طورى است كه از تحمّل شدائد رسمى و روحى و عقلى ناگزير است و در عين همه اين بلاها در التجاء و اتكاء به مبدئى كه شايستگى و زيبندگى اين معنى را داشته باشد ، ناچار و بى اختيار است .شخص هرچند صبر و بردبارى به خرج دهد و بيش تر خود را شكيبا معرّفى نمايد ، روح متانت به او اجازه ندهد كه زبان به شكوه باز و سخنى از ناملايمات آغاز و آه و شرار درون را نزد همگان به آسمان نثار نمايد .
او علاقه دارد ملجأ و پناهگاهى عظيم ، رحيم و بزرگوار داشته باشد كه در مصائب ، در هر لحظه ، از مددكارى او بى منّت و بى دريغ مضايقه ننمايد ، بدون ملجأ و منجا زندگى بسيار دشوار است .  بالاترين پناه ها و مهم ترين يار و ياور ، در خلوت و جلوت ، در آشكار و نهان در پرده و ظاهر دين است كه زير بناى آن ايمان به خداست . آن كسى كه ميان لجّه هاى هولناك اقيانوس دست و پا مى زند و هيولاى مرگ را برابر چشم خود مى بيند ، امواج سهمگين دريا سر و صورتش را نوازش مى دهند و هر لحظه شلاّقى از فشار و شكن هاى پيچيده آب به بدن او نواخته مى شود ، بى اختيار خدا مى گويد و از او براى رسيدن به ساحل نجات مدد مى طلبد و جز او را ملجأ و پناه و يار و ياور نمى پندارد و در آن لحظه از صميم قلب به قدرت خدا ايمان دارد و ناله هاى دردناك خويش را به آسمان عظمتش نثار مى كند . اين حقيقت و اين التجا و اين پرستش معبود يكتا ، دين است و خلاصه اين دين است كه به انسان اطمينان ، جرأت ، شجاعت و شهامت عنايت مى كند ، چنانچه قرآن مى فرمايد :  هُوَ الَّذِى أَنزَلَ السَّكِينَةَ فِى قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ  . اوست كه آرامش را در دل هاى مؤمنان نازل كرد .  و در آيه ديگر مى فرمايد :  أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ  . آگاه باشيد ! دل ها فقط به ياد خدا آرام مى گيرد .شعاع دين به هر دلى كه تابيد آن را از معنويّت روشن و از صفا و حقيقت گلشن نمود و آن چنان شيفته حق گرديد كه شدائد و سختى ها را هيچ انگاشته ، ابداً هراس و انديشه اى در اين باره نداشته و آن ها را لازمه جهان گذرا مى داند .  شخص ديندار و آدم متديّن حقيقى از حوادث ترس و بيم ندارد ، عزّت و ذلّت را از خدا مى داند و يقين دارد كه حادثه از عوامل و لوازم كمال است .

ز حادثات تو انديشه و هراس مدار                                         كه هست حادثه مستلزم مدار كمال

آرى ، متدين بايد بداند ، بدان گونه كه سوز سرما و برف و توفان زمين را از ميكرب ها مبرّا و آن را آماده شكوفايى گل هاى بهاران مى نمايد و از گل مكيدن زنبور ، عسل ساخته مى شود و عمل تلقيح در شكوفه ها انجام مى گيرد ، حادثه ها نيز از اسباب و لوازم حيات و رقاء مى باشند .  غبار لازمه آسيا بود « صائب » تو از حوادث دور زمان چه انديشى موحّد براى توفيق ثبات و مجاهدت با ناملايمات ، متوسّل به خدا و متّكى به دين است . ملجأ و پناهگاه متديّن ، خدا و مبانى دين است و به هنگام اضطرار استغاثه به درگاه خدا دارد و معتقد است كه جز خدا ، ديگرى درد او را درمان نمى نمايد و در حال اضطرار سر بر آستان او گذاشته از عنايتش مدد مى طلبد . بدبخت كسى است كه ملجأ وپناه ندارد، و از آن بدتر ، مسلك هاى بى خاصيّت و موجودات ضعيف و بيچاره كه از خود او درمانده ترند پناه خود پندارد !
متديّن ، عرض نياز به آستان قادر چاره ساز و خداوند رئوف بى نياز دارد و به جز او به كسى نپردازد و دست تكدّى به سوى خدا دراز كرده به ماسوى توجّه ندارد و به گدايى درِ او افتخار نموده و حاضر نيست به هيچ قيمتى روى از آن درگاه برگرداند . مكتب اسلام نمونه هاى بارزى در ثبات و بردبارى و شكيبايى از خود به يادگار دارد كه علاوه بر سروران دين كه مادر دهر چونان نخواهد ديد ، از پيروان اين دين در تاريخ شواهد بسيارى موجود است كه مقاومتشان در برابر حوادث اعجاب انگيز است .