حسين انصاريان، تهران، انتشارات دارالعرفان، چاپ اول، 1381 ،576 صفحه، وزيري.
دعا وسيله ی ارتباط ميان عبد و معبود است، چه زيباست که چگونگی اين ارتباط، زبان و نوع آن، از انوار طيبه اهل بيت(عليهم السلام) آموخته شود. اثر فوق شرح و تبيين مفاهيم، الفاظ و جملات دعاي کميل است. دعاي کميل حاوي يک دوره معارف اخلاقي در بيان کيفيت ارتباط بنده وخالق است .و اين دعا كه از سوي اميرمؤمنان علي (ع) به كميل بن زياد نخعي آموزش داده شده است از نظر مفاهيم و الفاظ بسيار شيوا و جذاب و داراي ويژگي هاي برجسته اي است و از بسياري جهات مي توان آن را اثري منحصر به فرد دانست. بر اين نيايش شرح هاي زيادي نگاشته شده است كه شرح و ترجمه فوق يكي از آن هاست. نويسنده در شرح نوشته خود، نخست درباره مفهوم دعا و جايگاه آن در قرآن مطالبي را ارايه داده، و سپس به طرح متن دعا و شرح آن پرداخته است. از ديدگاه نويسنده هر فرازي از آموزه هاي اين دعا مي تواند درهايي را از علم و حكمت و اخلاق بر روي دعا خوانان بگشايد و رذايل اخلاقي آنان را زدوده و تطهيرشان سازد. او هم چنين با استناد به حكايات و قصه هايي واقعي، مسئله كنش و واكنش هاي انسان را در عمل ثابت كرده و نتيجه مي گيرد كه آدمي از هر دست كه بدهد، از همان دست مي گيرد.
منبع : روابط عمومی و امور بین الملل مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی
