مهرورزى پيامبر صلي الله عليه و آله از آثار رحمت خدا

مؤمن مهرورز و نرم خو و رقيق القلب همچون آهن ربايى بسيار قوى ، مردم را به حوزه ايمان و اخلاق جذب مى‏كند و وجودش به تعداد مؤمنان و ياران خدا مى‏افزايد و در حقيقت واسطه فيض بين خدا و بندگان او مى‏شود . در اين زمينه قابل توجه در قرآن مجيد مى‏خوانيم :
فَبَِما رَحْمَةٍ مِنَ اللّه‏ِ لِنتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنتَ فَظّاً غَلِيظَ الْقَلْبِ لاَنفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِى الاْءَمْرِ . . .  .
[ اى پيامبر ! [پس به مهر و رحمتى از سوى خدا با آنان نرم خوى شدى ، و اگر درشت خوى و سخت دل بودى از پيرامونت پراكنده مى‏شدند ؛ بنابراين از آنان گذشت كن ، و براى آنان آمرزش بخواه ، و در كارها با آنان مشورت كن . . .
در اين آيه شريفه با جمله فَبَِما رَحْمَةٍ مِنَ اللّه‏ِ نشان مى‏دهد كه نرمى و خوش‏خلقى و مهرورزى پيامبر صلي الله عليه و آله از آثار رحمت خدا در وجود اوست .
آرى ؛ پيامبر صلي الله عليه و آله كه ايمانى برتر از ايمان همه مؤمنانِ دوران تاريخ دارد و دانش و بصيرتش فوق همه دانش‏ها و بصيرت‏هاست ، اقتضا دارد عملاً وصل به صفات حق باشد و از آن درياى بى‏نهايتِ مهر و محبّت و عاطفه و كرم و جود و سخاوت و فضل و احسان خودش ، برابر با ظرفيتش بنوشد و بى‏دريغ و بدون مضايقه به ديگران هم بنوشاند .
ارتباط پيامبر صلي الله عليه و آله با حضرت حق و توجه عميقش به صفات پروردگار و ايمان بى‏نظيرش به خدا و قيامت ، قلب پاك او را از نرمى و رقت و مهربانى و عاطفه و صفايى برخوردار كرد كه نمونه و مانندى در همه هستى ندارد .
او در پى عشق شگفت‏انگيزش به حضرت حق ، از نظر عبادت و بندگى در مقامى قرار گرفت كه بى‏ترديد هيچ فرشته مقربى و انسان عابدى تا ابد به او نخواهد رسيد و در پى مهرورزى و علاقه‏اش به ديگران از نظر خدمت رسانى و حل مشكلات مردم و كمك و يارى به آنان به جايى رسيد كه دست عمل كسى به آنجا نمى‏رسد .

 گر برود سر چه غم بر سر سوداى يار              عاشق دلداده را بر سر و سامان چه كار
 وصل چو باشد ز پى ، سخت نيايد فراق          گُل چو به دست اوفتاد ، سهل بود زخم خار
 زلف تو تنها نبرد دين و دل از دست من             بسته هر حلقه‏اى چون دل من صد هزار
 مست وصال تو هست زاهد خلوت‏نشين          محو جمال تو هست عابد شب زنده‏دار
 تا تو در اين پرده‏اى ، عشق بود پرده سوز          تا تو در اين خانه‏اى ، عقل بود پرده‏دار
 زنده جاويد كيست ؟ كشته شمشير عشق      دوست اگر مى‏زند تيغ ، دلا سر بخار