آيا اميدواري به رحمت خداوند زمينه ارتكاب گناه نمي شود؟

كساني كه با اميد به رحمت خداوند گناه مي كنند بايد بدانند خداوند همان گونه كه داراي رحمت است، كيفر وي نيز براي گناهكاران آماده است بنابراين، اشتباه است كه تنها به رحمت خدا توجّه كنيم و خويشتن را از خشم او درامان بدانيم. در روايات مي خوانيم كه مؤمن داراي دو نور است: نور «خوف» و نور «رجا» كه هر يك وزن شوند از ديگري افزون تر نيست بنابراين اگر اميد كسي بيشتر از ترسش باشد، داراي ايمان ضعيف خواهد بود. بايد كوشش كرد تا بيم و اميد به موازات هم رشد كنند تا مبتلا به گناه نشويم و چنين است كه انسان هيچ گاه براي انجام گناه گستاخ نمي شود.
ثواب هاي بسياري كه براي خواندن سوره ها و آيات قرآن و ادعيه ذكر شده است با توجّه به اصل مذكور باعث گستاخي انسان نمي شود. با توجّه به رحمت گسترده خداوند تحقّق اين وعده ها بعيد نيست و خداوند مي تواند براي كار كوچك، ثواب بزرگ بدهد، ولي هيچ گاه نمي توان يقين كرد كه اين گونه كارها مورد قبول خداوند واقع مي شود. گناهكار از تقوا برخوردار نيست و خداوند اعمال خير را تنها از اهل تقوا مي پذيرد.