مونس جان

انصاریان، حسین، قم، انتشارات ام ابیها، چاپ اول،1377، 168 صفحه، وزيري.
مناجات هایی است با خداوند و توصیف اسماء و صفات الهی. در این کتاب ابتدا شرح حال مختصری از زندگی استاد حسین انصاریان و دروان طلبگی وی و کسب مراحل تربیت عرفانی بیان شده و از زبان خود ایشان اوصافی از اساتید اخلاق و عرفان وی از جمله شیخ علی اکبر برهان مطالبی بیان شده است. آنگاه دوران پرفراز ونشیب تحصیل در حوزه های علمیه از زبان خود استاد انصاریان نقل شده و آثاری از وی که به چاب رسیده است معرفی گردیده است. نگارنده به صورت سبک مسجّع و شبیه به نظم و شعر جملاتی به صورت مناجات و راز و نیاز با پروردگار بیان کرده است که حکایت از حالات درونی وی نسبت به خداوند و اولیای الهی دارد. وي جملاتش را با کلمه «الهی» شروع کرده و در هر جمله به ستایش خداوند متعال و اوصاف و اسمای حسنای الهی می پردازد. در ضمن بیان این اسماء و صفات، خواسته های معنوی خویش را از خداوند مطرح کرده و از او هدایت و عاقبت به خیری و قرب درگاه او را طلب می نماید. امید به بخشش گناهان، توصیف قدرت خداوند در مظاهر طبیعی مانند آسمان ها، کوه ها، دریاها، ستارگان و کهکشان ها، توصیف حکمت و رحمت واسعه الهی، تعابیری لطیف در وصف خالقیت، رازقیت و فریادرسی مظلومان و ضعیفان، درخواست تهذیب نفس و درک معارف باطنی از خداوند، اعتراف به گناهان و شرمساری به درگاه الهی، درخواست بصیرت و حکمت، اظهار و دردمندی و ذلیلی به درگاه ذات اقدس الهی و درخواست ایمنی از عذاب از جمله ویژگی های مناجات های ذکر شده در این نوشتار است. نگارنده از تعابیر عاشقانه که حاکی از پریشان حالی عاشق نسبت به معشوق است بهره فراوانی گرفته و همواره خود را مقصر و مسکین و ضعیف توصیف می نماید.