رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود : « إِذَا أَحَبَّ اللّه ُ عَبداً مِن أُمَّتِى قَذَفَ فِى قُلُوبِ أصفِيَائِهِ وَأروَاحِ مَلائِكَتِهِ وَسُكَّانِ عَرشِهِ مَحَبَّتَهُ لِيُحِبُّوهُ فَذلِكَ المُحِبُّ حَقَّاً طُوبَى لَهُ ثُمَّ طُوبَى لَهُ وَلَهُ عِندَاللّه ِ شَفَاعَةٌ يَومَ القِيَامَةِ » .هنگامى كه خدا عبدى از امتم را مورد محبّت خود قرار دهد ، محبتش را در قلوب اصفيا و فرشتگان و ساكنان عرشش مى اندازد تا او را دوست بدارند و محب حقيقى اين است ، خوشا به حالش ، باز خوشا به حالش ، براى او در قيامت نزد خدا مقام شفاعت است . عشق ورزى به حق و محبّت به حضرت رب العزه كه محصول معرفت و شناخت عاشق از معشوق است تا جايى ارزش و قيمت دارد كه حضرت حق در حديثى قدسى به موسى بن عمران فرموده كه مرا نزد عاشق و محبم مى توانى يافت آنجا كه مى فرمايد : « يا مُوسى ! مَرِضتُ فَلَمْ تَعُدْنِى فَقالَ : يا رَبِّ وَكَيْفَ ذَلِكَ ؟ قال : مَرِضَ فُلانٌ فَلَمْ تَعُدْهُ وَلَوْعُدْتَهُ لَوَجَدْتَنِى عِنْدَهُ » .اى موسى ! بيمار شدم و تو از من عيادت نكردى ، گفت : پروردگارا ! مگر مى شود تو بيمار شوى ؟ خطاب رسيد : فلانى بيمار شد و تو از او عيادت نكردى ، اگر از او عبادت مى كردى مرا نزد او مى يافتى . حضرت محبوب آن چه جز او نمى داند براى محب خود آماده كرده است:« أعدَدْتُ لِعبَادِىَ الصَّالِحينَ مَا لا عَينٌ رَأتْ وَلاَ أذُنٌ سَمِعَتْ وَلاَ خَطَرَ عَلَى قَلبِ بَشَرٍ ». براى بندگان شايسته ام چيزى آماده كردم كه چشمى نديده و گوشى نشنيده و بر قلب بشرى خطور نكرده است .
منبع : برگرفته از کتاب با کاروان نور استاد حسین انصاریان
