روايت دوم : وجود مبارك پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله در قطعه اى ناب و پر ارزش مؤمن را بدين گونه وصف مى كند .« لَطيفُ الحَركاتِ حُلْوُ المُشَاهِدَةِ يَطْلُبُ مِنَ الأُمُورِ أَعْلاَهَا وَمِنَ الأَخلاَقِ أَسنَاهَا لاَ يَحِيفُ عَلى مَنْ يُبْغِضُ وَلاَ يَأثَمُ فِيمَنْ يُحِبُّ قَليلُ المَؤُونَةِ كَثِيرُ المَعُونَةِ يُحسِنُ فِى عَمَلِهِ كَأنَّهُ نَاظِرٌ إلَيهِ غَضُّ الطَّرفِ سَخِىُّ الكَفِّ لاَ يَرُدُّ سَائِلاً يَزَنُ كَلاَمَهُ وَيَخرِسُ لِسَانَهُ لاَيَقبَلُ البَاطِلَ مِن صديقِهِ وَلاَ يَرُدُّ الحَقَّ عَلى عَدُوِّهِ وَلاَ يَتَعَلَّمُ إلاّ لِيَعْلَمَ وَلاَ يَعْلمُ إلاّ لِيَعْمَلَ إن سَلَكَ مَعَ أهلِ الدُّنيَا كَانَ أكيَسَهُمْ وَإنْ سَلَكَ مَعَ أهلِ الاخِرَةِ كَانَ أورَعَهُم » . حركاتش ملايم و آرام است ، ديدار و مشاهده اش شيرين است ، از ميان همه كارها برترينش را انتخاب مى كند و از اخلاق ، با ارزش ترينش را برمى گزيند ، نسبت به كسى كه كينه دارد ، ستم نمى كند و به خاطر محبوبش وارد گناه نمى شود ، هزينه زندگى اش اندك و كمك و يارى اش به مردم بسيار است ، عملش را نيكو انجام مى دهد كه گويى بيننده اى بادقت و درايت به او مى نگرد ، چشم از حرام فرو مى پوشد ، اهل جود و سخاوت است به طورى كه سائل و خواهنده اى را از خود نمى راند ، سخنش را پيش از سخن گفتن مى سنجد ، زبانش نسبت به ناحق و باطل لال است [ بدين گونه كه ] باطل را از دوستش نمى پذيرد و حق را بر ضد دشمنش باز نمى گرداند ، نمى آموزد مگر براى دانستن و دنبال دانش نمى رود جز براى عمل كردن ، اگر با اهل دنيا سلوك كند از همه آنان زيرك تر است و اگر با اهل آخرت زندگى كند از همه آنان پرهيزگارتر است .
منبع : برگرفته از کتاب با کاروان نور استاد حسین انصاریان
