از پیغمبر پرسید: از کجا بفهمم خدا از من راضى است؟ فرمود: از دل خودت، ببین تو از خدا راضى هستى، از درون خودت باید به او برسى. شعار او اندوه است، رویّه زندگى او ترس از عذاب خداست.«فَظَهَرَ مِصْباحُ الهُدى فى قَلْبِهِ» ؛ چراغى در دل او روشن شده که همان تجلّى عشق الهى است. دلى دیگر دارد، هر چه برایش فراهم مى شود باز هم مى بینم در قیافه اش اندوه پیداست. مى گویم، چه شده است؟ مى گوید: نمى دانم دلم به هیچ چیزى خوش نمى شود.غلامان زین العابدین مى دیدند که از امشب به بعد امام بر سر خودش مى زند، دیگر نمى خوابد، مقدارى که زمان مى گذرد با یک حالى برمى گردد و مى گوید: رمضان رفتى؟! دیگر دلم خوش نیست، نه به غذا دلم خوش است، نه به لباس و نه به جوانى، فقط دلم به او خوش است، دل خوشى دیگرى ندارم. انسان به چه چیزى دل خوش باشد؟! اینها که دل خوشى نمى آورد، اینها همه تا دمِ قبر هستند، خیلى هایشان هم وسط راه انسان را رها مى کنند.«فَظَهَرَ مِصْباحُ الهُدى فى قَلْبِهِ» ؛ چراغ روشن شده، چراغ که روشن شود، دیگر نماز خستگى ندارد، بلکه فقط عشق دارد :«رِجَالٌ لاَّ تُلْهِیهِمْ تِجَارَهٌ وَ لاَ بَیْعٌ عَن ذِکْرِ اللّه ...»12 ؛
