از امام پرسید: شمامى فرمایید هر کس براى امام حسین گریه کند، بهشت بر او واجب است، من هم خلقتا گریه ام نمى گیرد، یابن رسول اللّه ، چه کنم؟ حضرت فرمود: خودت را به شکل گریه کنان دربیاور، باز هم بهشت بر تو واجب مى شود. اگر گریه ات نمى گیرد، خودت را به شکل گریه کنان دربیاور اگر نمى توانیم به آنها تبدیل شویم، اداى آنها را دربیاوریم. حالا ظاهرا، اگر گناه سراغ ما آمد ؛ بدنى گناه نکنیم، اگر قلبى نتوانیم، اگر فکرى نتوانیم، اگر عمقى نتوانیم، اما ظاهرا که مى توانیم با بدن اداى آنها را دربیاوریم، آنها نیّت زنا نمى کردند، ما زنا نکنیم. حالا اگر نیّت زنا نمى توانیم نکنیم، خودِ زنا نکردن مى شود اداى اولیا.قلب ما ذاتا نمى تواند دروغ نگوید، قلب دروغ مى گوید، فعلاً هم اختیارش را نداریم، اختیارش دست نفس است، البته اختیار نفس هم دست ماست. نفس حاکم ما نیست، سلطان ما نیست، خودمان همه کاره هستیم، این مجموعه است که نفس هم جزئى از این مجموعه است. ما هستیم که باید به او راه دهیم، او را تغذیه کنیم، زبانا دروغ نگوییم، حالا زن نمى تواند باطنا زهرا شود، در خانه دارى و شوهردارى و رفتار و کردارش، اداى ظواهر وجود زهرا را دربیاورد.
