شعیب ـ پیغمبر خدا ـ این قدر گریه کرد که حضرت مى فرماید: چشمش کور شد. به پروردگار هم نگفت چشم مرا به من برگردان، چون دیگر راحت نشسته بود، اصلاً چشم مال او نبود که به خدا بگوید چشمم را بده: «کُنْتُ بَصَرَهُ الَّذى یُبْصِرُ بِهِ» ؛ چشم او من هستم :
اى رهنماى گمشده گان «اهْدِنَا الصِّرَ طَ»
اى چشم راهروان «اهْدِنَا الصِّرَ طَ»
خداوند چشم را به او بازگرداند، ولى باز هم گریه کرد. چند سال طول مى کشد تا انسان بر اثر گریه نابینا شود. دوباره چشمش را بازگرداند، اما باز هم گریه کرد. این سومین بار است که کور شد، دوباره چشمش را بازگرداند، این بار که چشمش باز شد، خطاب رسید: شعیب! اگر بهشتم را مى خواهى و گریه مى کنى به آن جا برسى، عالى ترین مقام بهشتم را الان برایت گذاشته ام، اگر از جهنّم ناراحت هستى، اصلاً بوى تو به جهنّم نمى رسد تا چه رسد خودت، دیگر گریه نکن. گفت: مولاى من! من نه به بهشتت کار دارم نه به جهنّمت، مى خواهى مرا بهشت ببرى یا جهنّم، فرقى نمى کند، اصلاً به من چه، من عبد هستم، قیامت هم مثل دنیا اگر مولاى من بگوید: شعیب! برو جهنّم، مى گویم چَشم، لذت هم مى برم، فقط لذت مولویّت تو براى من کافى است، چون آقاى من به من گفته که خوشم مى آید تو را در عذاب ببینم، مى روم تا مولایم راضى شود. این دیگر چه حالى است؟!حال بگذارید این حرف هاى دست بالا را از اولیاى خدا بشنویم، بعد به دست پایینش برسیم. حال خدا یک نردبان صد پلّه جلوى ما گذاشته تا شب آخر ماه رمضان، اگر نتوانستیم پلّه صدم برویم، دست کم بگذارید روى پلّه اولش برویم، مقدارى که بالا برویم، دیدمان باز مى شود و چیزهاى دیگرى مى بینیم، جور دیگر مى بینیم، جور دیگر مى شنویم، جور دیگر مى خوریم، جور دیگر کاسبى مى کنیم، زن ها جور دیگرى شوهردارى مى کنند، مردها جور دیگرى زن دارى مى کنند، پدر و مادرها جور دیگرى بچه دارى مى کنند، همه چیزشان با همان یک پلّه عوض مى شود، اگر به پلّه صدم برسند که آن جا دیگر «عِندَ سِدْرَهِ الْمُنتَهَى »5 است، «اِلَى رَبِّکَ الْمُنتَهَى »6 است. آن جا دیگر دو نور نیست، یک نور است، فقط حق مطلق است، اما ـ یک وقت ناراحت نشوید، این مطالب را که مى شنویم ـ ما کجا و این مقامات عالى کجا؟ اولاً، همه ما مى توانیم به این مقامات برسیم، حالا اگر به دلیل سستى به این مقامات خودمان را نرسانیم، بگذارید حرکتى در ما ایجاد شود، دست کم یک پلّه اش را برویم، بیایید اگر ذاتا آن کسى که مى خواهد نشدیم، نمایش آنها را دربیاوریم، اداى اولیاى خدا را دربیاوریم، اداى عباد شایسته حق را دربیاوریم.
