ثمره مهرورزى در قيامت

 مردمى كه در دنيا از پى ايمان و ديندارى و كمالات نفسى و فضايل انسانى نسبت به يكديگر كانون مهرورزى و محبّت هستند ، در آخرت نيز با يكديگر بر پايه مهرورزى و محبّت و هزينه كردن عشق و كرامت زندگى ابدى و جاويد خود را در بهشت كه جاى محبان و عشق ورزان است بر ادامه مى دهند .
اين حقيقتى است كه از آيات قرآن و روايات به طور صريح استفاده مى شود و پايه گذاران دانش روحى مغرب زمين نيز به همين معنا با تكيه بر دلايل و براهين علمى و روانى و نيز با ارتباطى كه در اين زمينه با ارواح نسبتاً پاك گرفته اند ، يقين صد در صد و اعتقاد كامل و جازم پيدا كرده اند . به برخى از آيات و روايات و گفته هاى دانشمندان روحى اشاره مى شود شايد به حقايقى كه تا كنون به طور كامل تفسير نشده ، بيش از پيش آشنا شويم .
قرآن مى فرمايد : الاْءَخِلاَّءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقِينَ.
در آن روز دوستان دشمن يكديگرند مگر پرهيزكاران .
دوستانى كه در دنيا دوستى شان با يكديگر و مهرورزيشان نسبت به هم ، ملاكى جز ماديات و شهوات و لذت هاى زودگذر و جلب منافع ظاهرى نداشت چنان كه حضرت امام صادق عليه السلام مى فرمايد : « ألا كُلُّ خِلَّةٍ كَانَتَ فى الدُّنْيَا فِى غَيرِ اللّه ِ عَزَّوَجَلَّ فَأِنَّهَا تَصِيْرُ عَدَاوَةً يَوَمَ القِيَامَةِ »  . بدانيد كه دوستى كه در دنيا براى غير خدا بوده در روز قيامت بدل به دشمنى مى شود .
دوستى دنيا در قيامت تبديل به كينه و دشمنى و نفرت از يكديگر مى گردد مگر مهرورزى و محبّت پرهيزگاران به يكديگر كه ريشه محبّت و عشق و مهرورزيشان در دنيا از چشمه ايمان و ديندارى آنان آب مى خورد . فيلسوف الهى و عارف عاشق ، مرحوم فيض كاشانى مى فرمايد : به دنبال رفاقت و دوستى با اهل تقوا باش ، گرچه طريق و راهت براى يافتن آنان به سوى تاريكى هاى زمين باشد ، و عمرت را در طلب آنان به پايان بر ، زيرا خدا در روى زمين پس از پيامبران مخلوقاتى برتر از آنان نيافريده است و نعمتى به بندگانش چون نعمت توفيق همنشينى با آنان را عطا نفرموده است8 .اينان از شدت مهرورزى به يكديگر ، در سراى جاويدان ، در بهشت عنبر سرشت بنا به فرموده قرآن مجيد بر تخت هايى ساخته شده از طلا ودرهم و بافته شده از درّ و ياقوت مقابل و روبه روى هم تكيه دارند و با نظر به يكديگر شادمان و مسرور مى شوند : عَلَى سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ * مُتَّكِئِينَ عَلَيْهَا مُتَقَابِلِينَ .
بر تخت هايى زربافت ، * كه روبروى هم بر آن ها تكيه دارند .
اينان در بهشت جداى از پدران و همسران و فرزندان و ذرّيه خود نيستند ، شايستگان از آنان هم كنارشان به سر مى برند و از اين كه در كنار هم به سر مى برند و يكديگر را ملاقات مى نمايند خوشحال اند . جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَن صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ . . . .
بهشت هاى جاويدى كه آنان و پدران و همسران و فرزندان شايسته و درست كارشان در آن وارد مى شوند .