دعوت به بهشت

  حضرت دوست بندگانش را در كمال مهر و محبّت به امورى كه ذاتاً چيزى جز مهر و محبّت نيست ، دعوت فرموده و به آنان در صورتى كه دعوتش را اجابت نمايند اعلام عشق و محبّت كرده است : سَارِعُوا إِلَى مَغْفِرَةٍ مِن رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّماوَاتُ وَالاْءَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ * الَّذِينَ يُنْفِقُونَ فِى السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللّه ُ يُحِبُّ الُْمحْسِنِينَ 23 .
و به سوى آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى كه پهنايش [ به وسعتِ [ آسمان ها و زمين است بشتابيد ؛ بهشتى كه براى پرهيزكاران آماده شده است ؛ * آنان كه در گشايش و تنگ دستى انفاق مى كنند ، و خشم خود را فرو مى برند ، و از [ خطاهاىِ ] مردم در مى گذرند ؛ و خدا نيكوكاران را دوست دارد .
دعوت به آمرزش و دعوت به بهشت ، دعوتى برخاسته از عشق و محبّت است ، انفاق به مردم در آسايش و سختى و فرو خوردن خشم و گذشت از مردم جز عشق و مهرورزى چيزى نيست .
حضرت حق با اينگونه دعوت ها نشان مى دهد كه عاشق بندگان است و عشق دارد كه بندگانش در حالات و اعمال عاشقانه قرار گيرند و نهايتاً جزء محسنان شوند تا مستغرق درياى بى پايان محبّت او گردند .
آرى ؛ خدا مهر است ، دعوت او مهر است ، قرآن او مهر است ، پيامبر او هم پيامبر مهر است و اهل بيت او ، اهل بيت مهراند ، ما هم بياييم به اين منابع مهر متصل شويم تا جلوه گاهى كامل و تام از مهر شويم و اين مهر الهى و معنوى و انسانى را براى همه هزينه كنيم و در برابرش پاداشى چون بهشت كه پهنايش آسمان ها و زمين است به دست آوريم .