آخرت آباد با دنياى پاك و آباد

از پيامبر بزرگ اسلام صلي الله عليه و آله روايت شده است :
« الدُّنْيا مَزْرَعَةُ الآخِرَةِ »  . دنيا كشتزار آخرت است .
انسان ، هنگامى كه از طريق اعتقاد و عمل به درياى بى ساحل رحمت حق متصل شود ، بى ترديد آنچه را در دنيا مى كارد جز دانه قابل رشد و شايسته محصول در آخرت نخواهد بود و مهجور از قرآن و بى توجه به احكام و واقعيات آن كتاب هرچه را مى كارد ، داراى ثمرى اندك ، آن هم فقط محدود به دنيا خواهد داشت و براى آخرت هيچ محصولى نصيب او نخواهد شد . قرآن مجيد درباره اين دو طايفه مى فرمايد :
مَن كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الاْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِى حَرْثِهِ وَمَن كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيَا نُوْتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِى الاْآخِرَةِ مِن نَصِيبٍ  .
كسى كه زراعت آخرت را بخواهد ، بر زراعتش مى افزاييم و كسى كه زراعت دنيا را بخواهد ، اندكى از آن را به او مى دهيم ، ولى او را در آخرت هيچ بهره و نصيبى نيست .
مايه آخرت خواهى بى ترديد ريشه در قرآن خواهى و عمل به قرآن دارد . اهل قرآن اهل آخرتند و در سراسر زندگى دنياى پاكشان كه دنيايى قرآنى است ، براى آخرت مى كارند و در آخرت برداشتى ابدى خواهند داشت و اين همه نتيجه رحمت خداست كه از آثار أتم و أكملش قرآن و توفيق ايمان به قرآن و فهم قرآن و عمل كردن به قرآن است .