زائری كه سالها قبل به شوق زيارت «بيت الله الحرام» به حج مشرف شده بود، نقل مي كند كه هنگام بيتوته در مناء به مسجد خويش وارد شدم، ناگهان خيل عظيمی از زايران شهرهای مختلف را مشاهده نمودم كه در اين مسجد گردآمده و به تلاوت قاري نابينايی كه در بالاي صفه نشسته و با صدايي بسيار زيبا و ملكوتی قرآن را قرائت می كرد، گوش سپرده اند.
در آن لحظه از نوای قرائت استادانه او متحير شده، از خود بيخود گشتم، چرا كه تاكنون چنين صوت زيبايی را كه متناسب با معنی آيات قرآن باشد از ديگری نشنيده بودم.
و ... آن قاری كسی جز اميرالقراء، استاد شيخ محمد، محمود رفعت نبود.
آری نام شيخ محمد رفعت، در تاريخچه قرائت قرآن نامی است بس آشنا. نامي كه همگان را شهرت و عظمتش در رسيده است. نامی كه پيرامون او افسانه های بيشماری رونق گرفت. چه او را نابغه اي شگفت مي پنداشتند. مفتي سوريه پس از وفات وي در وصف استاد مي گويد: اسلام، با وجود او جواني و نشاط از سر گرفت.
وی از مفاخر جهان اسلام در زمينه تلاوت قرآن كريم بوده است و در علم قرائات روشي منحصر به فرد داشته و در ميان قاريان بزرگ جهان جايگاه ويژه اي به خود اختصاص داده است. مرحوم استاد محمد رفعت در سال 1300 (هـ.ق) (مطابق با 1261 هـ.ش) در شهر قاهره، ديده به جهان گشود. او در سن 6 سالگي به بيماري شديدي مبتلا شد، بدين جهت بينايي خويش از دست داد و تا پايان زندگي از اين نعمت محروم گرديد.
