امیرالمومنین على (علیه السلام) ، پیشواى پرهیزکاران درباره رفیق خوب و اینکه داراى چه روحیه پر ارزشى است مى فرماید : « لاَ یَکُونُ الصَّدِیقُ صَدِیقاً حَتّى یَحْفَظَ اخَاهُ فِى ثَلاَث : فِى نَکبَتِهِ ، وَغَیْبَتِهِ وَوَفَاتِهِ ».دوست ، دوست نیست مگر اینکه برادر دینى و دوستش را در سه مورد رعایت کند : در گرفتارى و بلاى روزگار و در غیبت و نبودش میان جمع و در مرگ و وفاتش .در گرفتارى و بلاى روزگار ، با مال و آبرو و زبان و قدمش به یارى او بشتابد تا جایى که گرفتارى و بلاى روزگار از او دفع شود . در غیبت و نبودش میان جمع از او دفاع کند و جلوى زبان هاى تند و تیز را بر ضد او بگیرد . به هنگام وفات و از دنیا رفتنش امورش را عهده دار شود و به زن و فرزندش رسیدگى نماید .اگر دوستى ها و رفاقت ها بر این پایه که امیرالمومنین على (علیه السلام) بیان فرموده قرار بگیرد زندگى همه مردم نمونه اى از زندگى بهشتیان روز قیامت مى شود .ممکن است کسى بگوید که تحقق چنین رفاقتى بسیار مشکل است و شاید غیر ممکن ، در پاسخش باید گفت : تربیت شدگان قرآن و مکتب اهل بیت (علیهم السلام)در معاشرت و رفاقت با دیگران به همین صورت که حضرت مولا (علیه السلام) بیان فرموده عمل مى کردند و بارى هم بر دوش خود حس نمى کردند و با عملشان ثابت کردند که در حوزه معرفت و دین و دیندارى هر کار مثبتى انجامش ممکن و آسان است ، که در بخش هاى بعدى به گوشه اى از زندگى سراسر نور کسانى که پیامبران و امامان و بندگان پاک و صالح را براى همنشینى انتخاب کرده اند اشاره مى شود .
