چگونه ميشود عاشق خدا شد؟

براي ساختن يك بنا به داشتن مصالحي نيازمنديم. مصالح ميبايست كنار هم قرار گرفته و دست قدرتمند و توايايي آنها را به هم پيوند زند تا از مجموع چنين اجزايي، ساختماني به وجود آيد كه مسكن و محل آرامش نام گيرد.
عشق نيز بنايي است كه ميبايست براي ايجاد آن از بعضي مصالح استفاده و از بعضي ديگر پرهيز كرد.
عاشق براي آن كه در بناي عشق خود، از معشوق پذيرايي كند، ابتدا ميبايست خويش را بشناسد، سپس از خودشناسي به طرف خداشناسي سفر كند، زيرا انسان تا خود را نشناسد و نداند چرا آفرده شده و اين كه گذر زمان او را به سفري مجبور ميكند كه هيچ كسي را از آن گريز نيست و سرانجام مقصدش، معاد و رسيدن به منزلگاه ابدي و ازلي يعني لقاي خدا است، نميتواند به هيچ بودن خويش اعتراف كند تا در سايه اين اعتراف، عشقي در دلش ايجاد شود كه حتما پروردگاري دارد تا به وجودش افتخار كند.
خدا عاشق بنده اش ميشود. آن هنگام كه خدا را خلق كرد و از نفخه روحش در او دميد، اين نفخه نامش عشق بود.
استناد مستقيم به معناي عنايت بي واسطه است. وقتي سخن از وجود انسان است، خدا آن را بدون واسطه به خودش نسبت ميدهد و اين نوع آفريدن را كه از پيكره ذاتش مايه ميگذارد، عشق مينامند و ثمرهاش موجودي دو پا است كه از ساحت قدس الهي حيات جاودان رفت و تعبير و نفخت فيه من روحي؛ از روح خود در آن دميدم دارد، حتي ملائكه مأمور بر سجده به اين موجودات پاك و عزيز شدند.  البته در مقابلش اهريمني قدرتمند به نام شيطان ونفس اماره قرار داد. و دنيا را براي انسان زينت بخشيد و اين چيزي جز كوره امتحان نبود تا در مصاف مبارزه حق و باطل، هر چه ناخالصي و شرك دارد، چون برگ خزان زده بر زمين ريزد تا صاحب نفس مطمئنه شود و لياقت شنيدن نداي ارجي را پيدا كند.
انساني كه ميخواهد عاشق خدا شود، بايد براي خود بنايي محكم بسازد و اين بنا از اجزايي تشكيل ميشود كه عبارت است از: خودشناسي، تحكيم مباني اعتقادي، مطالعه در مبدأ و معاد، پرهيز از كامل از گناهان، توبه بعد از هر گناه، اطاعت از باري تعالي، انجام واجب و ترك محرم (غيبت، دروغ، تهمت، بدزباني، كينه و ديگر گناهان كبيره).
اينها مصالحي هستند كه اگر در كنار يكديگر قرار گيرند، به دژ محكمي تبديل ميشوند كه جز عشق نامي ندارد و صاحبش ميزبان معشوقي به نام خدا كه خالق هستي است، خواهد شد. امام صادق (ع) فرمود: قلب حرم خدا است. در حرم خدا غير خدا را ساكن نكند.
پس قلب مأمن و مأواي عشق است كه نبايد در آن حرامي وارد شود. حرامي در اين تفسير گناه است، ان هم نه گناه عبوري كهانسان به دليل نسيان وجايز الخطا بودن، آن را انجام ميدهد، بلكه گناهي كه براي سكونت آمده است.
پس عشق خيال نيست، آتشي است كه در دل شعله ور ميگردد، تا چيزي محبوب و معشوق انسان شود. وقتي چيزي محبوب ميشود كه از تمام حصارهاي غير پرستي (دنيا و متعلقات آن) بيرون آيد تا جمال محبوبش مكشوف شود. دل جاي دو محبوب نيست، نميتوان هم خدا را دوست داشت و هم خرما را!
انسان وقتي ميتواند عاشق خدا شود كه از حصار خود پرستي و دنيا پرستي بيرون آيد، جاذبههاي دنيا آن قدر زياد است كه گاهي از حد شمارش خارج ميشود، ولي همه آنها به يك حصار بسته است و آن چيزي جز تعلق نيست و اگر اين جذبه فروكش كرد، جذبه اصلي نمايان ميشود.  عشق واقعي يك نماد و معنا بيش ندارد و آن تجلي دات اقدس حق است، ولي عشق دنيايي داراي مراتب است، عاشقدنيايي، اگر به چيزي دل بست، آن را تا سر حد جان ميپرستد، ولي اگر از او بهتر يافت و جلوه ياري ديگري او را مسحور كرد، به دل بستگي جديد ميرسد و قبلي را رها ميكند، پس كسي كه عاشق خدا ميشود، عشق متلون و تقلبپذير ندارد و اين عشق و يك محور قرار گرفته و هر چه زمان بر آن ميگذرد، بيشتر از قبل متجلي ميشود.  امام خميني(ره) درباره مراتب عشق و عاشق و معشوق واقعي بيان جالبي دارد: از قاره نشينان اقصي بلاد آفريقا تا اهل ممالك متمدنه عالم و از طبيعيين و ماديين گرفته تا اهل ملل و نحل، بالفطره شطر قلوبشان متوجه به كمالي است كه نقصي ندارد و عاشق جمال و كمالي هستند كه عيب ندارد. تمام موجودات و عايله بشري با زبان فصيح يك دل و يك جهت گويند: ما عاشق كمال مطلق هستيم. آيا در جميع سلسله موجودات در عالم تصور و خيال و تجويزات عقليه و اعتباريه موجودي كه كمال مطلق و جمال داشته باشد، جز ذات مقدس مبدأ عالم (جلت عظمته) سراغ داريد؟ اي سرگشتگان وادي حيرت و اي گم شدگان بيابان ضلالت! نه بلكهاي پروانههاي شمع جمال جميل مطلق و اي عاشقان محبوب بي عيب بي زوال! تا كي به خيالات باطله اين عشق خداداد فطري و اين وديعه الهيه را صرف اين و آن ميكنيد؟ اگر محبوب شما اين جمالهاي ناقص واين كمالهاي محدود بود، چرا به وصول آنها اشتياق شما فرو ننشست و شعله شوق شما افزون گرديد؟ هان! از خواب غفلت برخيزيد و مژده دهيد و سرور كنيد كه محبوبي داريد كه زوال ندارد. معشوقي داري كه نقصي ندارد.
پس اگر انسان بخواهد به عشق واقعي يعني خدا برسد، بايد پا روي عشق مجازي يعني دل بستگي به دنيابگذارد و از آن عبور كند و از معاصي و گناهان هراسان باشد. نميتوان هم عاشق خدا شد و هم دل در گرو دنيا داشت. دنيا براي رفع حوائج ضروري اين ساختار (بدن و جسم) خلق شده است و جاودانه نبودن اين متاع فرض مذكور را ثابت ميكند.