امام صادق علیه السلام مى فرماید : به هنگام مرگ انسان با خدا، به ملک الموت خطاب مى رسد که بالاى سر او برو و سلام کن. سپس به او بگو که آمده ام تو را ببرم، آیا اجازه مى دهى؟ بنده مى گوید : نه ؛ چون اگر با تو بیایم، دیگر نمى توانم خدا را عبادت کنم. آن گاه ملک الموت به خدا مى گوید : خدایا! جاى این بنده را به او نشان بده! خدا جاى مخصوص را به او نشان مى دهد :«یااَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ * ارْجِعِىآ اِلَى رَبِّکِ رَاضِیَهً مَّرْضِیَّهً »9.اى جان آرام گرفته و اطمینان یافته ! به سوى پروردگارت، در حالى که از او خشنودى و او نیز از تو خشنود است ، باز گرد .آن گاه پرده کنار مى رود و هشت بهشت را به او نشان مى دهند. ملک الموت مى گوید : آمده ام تو را ببرم، آیا حاضرى بیایى؟ محتضر مى گوید : نه، من مى خواهم بمانم و خدا را عبادت کنم. ملک الموت مى گوید : خدایا! باز هم بهشت را نمى خواهد.خطاب مى رسد : اى ملک الموت! دوستانش را به او نشان بده. آن گاه پرده کنار مى رود و او چهار طایفه را مى بیند. وقتى چشمش به امام حسین علیه السلام مى افتد، صدا مى زند : اى ملک الموت! چرا معطلى؟ مرا به محبوبم برسان!آرى، آنان که همتشان بلند است و بهشت را چیزى نمى دانند، با دیدن محبوب، خواهان وصال مى شوند. همت آنان والا است و به نور خدا، یعنى اولیاى الهى، متصلند.
--------------------------------------------------------------------------------
1 . رسائل المرتضى: 2/261، باب الحدود و الحقایق.
2 . یس (36) : 18.
3 . قلم (68) : 51 .
4 . مسد (111) : 1 ـ 2.
5 . مجادله (58) : 11.
6 . انسان (76) : 1.
7 . انسان (76) : 31.
8 . نساء (4) : 69.
9 . فجر (89) : 27 ـ 28.
