براي تمركز حواس و حضور قلب در نماز چه بايد كرد؟

چه زيبا است كه در بهار عمرتان، گلبوته هاي وجودتان با نماز گل باران مي شود و روح تعالي جو و كنجكاوتان از سرچشمة هستي و آفرينندة سعادت و خوشبختي نشان مي طلبد. از خداوند بخواهيد كه سرزمين پاك و مقدس فطرتتان را پيوسته با ترك گناهان و تقرّب جستنبه ذاتش گلستاني پرگل و شكوفه نمايد.
نماز، اين عبادت ويژهي اي كه در سر لوحة عبوديت و بندگي و برنامة همة انبيا از آدم تا خاتم بوده و كليد همة خيرها و خوبي ها معرفي شده است، در صورتي مي تواند نردبان تعالي روح و عامل تقرب و نزديكي به خدا گردد كه با حضور قلب و خلوص باشد. هر چه حضور قلب و تمركز حواس كامل تر و درجة خلوص افزون تر باشد، سرعت سير به سوي خدا سريع تر مي گردد. حضور قلب يعني به حقيقت نماز و حكمت كارهايي كه انجام مي دهيم (قيام و قعود و ركوع و سجود) توجه كامل داشته باشيم و به مفهوم و معاني اذكار و كلماتي كه بر زمبان جاري مي سازيم،آگاه گرديم و آن را از عمق جان بيان كنيم، به گونه اي كه وقتي در پيشگاه حق تعالي به نماز مي ايستيم، آن چنان به مقام و جايگاهي كه در آن قرار گرفته ايم توجه داشته باشيم كه گويا او را مي بينيم.
بديهي است كه حضور قلب ملازم با خضوع و خشوع است و آن نيز بدون كسب معرفت و شناخت لازم محقق نمي گردد.