در اين جمله ، وجود مقدّس امام صادق عليه السلام به قاعده ريشه دار و بسيار مهمى اشاره مى كند كه در قرآن مجيد به طور مكرّر بيان شده و آن اين است كه مسئله برخورد حق با عبد در ارتباط مستقيم با وضع عبد است ، اگر عبد در امور خودش تابع مسائل الهى باشد درِ رحمت و عنايت و لطف حضرت دوست چه در دنيا و چه در آخرت به روى بنده باز است ، در قرآن مجيد آمده : وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ. و اگر اهل شهرها و آبادى ها ايمان مى آوردند و پرهيزكارى پيشه مى كردند ، يقيناً [ درهاىِ ] بركاتى از آسمان و زمين را بر آنان مى گشوديم .
در آيه شريفه ، ايمان و تقواى مردم را علّت باز شدن درهاى بركات آسمان و زمين از جانب خدا دانسته و اين حقيقتى است كه در تاريخ به اثبات رسيده . قوم يونس در قرآن آمده عذاب به آنان نزديك شده بود و اين عذاب ، معلول عصيان و طغيان آنها بود ، ولى بيدار شدند و دست به توبه واقعى زدند ، عذاب از آنها برداشته شد و به جاى آن عنايت و رحمت قرار گرفت .
منبع : برگرفته از کتاب عرفان اسلامی استاد حسین انصاریان
