امامت و ولايت دوازده امام معصوم(ع) منصب الهي است و در تأمين سعادت انسان، همتاي قرآن كريم است. از اين رو كسي كه به خاطر عناد و لجاجت و تعصي از پذيرش مسئلة امامتِ كساني كه از طرف رسول خدا(ص) معيّن شده اند سرباز زند و تسليم اين حقيقت نشود اهل جهنم است، ولي كسي ك عدم اعتقادش به امامت از روي لجاجت نباشد بلكه به خاطر اين باشد كه مسئله برايش روشن نشده باشد كه اگر روشن مي شد ايمان مي آورد و طبق دستور آنان عمل مي كرد، كارش با خدا است؛ يعني ممكن است مشمول رحمت واسعة حق قرار گيرد.
قرآن مي فرمايد: رسول خدا! آن چه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده ابلاغ كن، و اگر اين مأموريت را انجام ندهي، رسالت خود را انجام نداده اي.
اين آية شريفه كه در شأن علي(ع) و در مورد امامت وي نازل شده است،به روشني بيان مي كند آن چه كه رسول خدا(ص) مأمور به ابلاغ آن (امامت) بود، به مرتبه اي از اهميت است كه خدا مي فرمايد: اگر ابلاغ نكني، تبليغ رسالت نكرده اي از اين جا معلوم مي شود كه امامت همانند رسالت نقش تعيين كننده در خوش بختي انسان دارد.
رسول خدا(ص) در حديث ثقلين فرمود: دو چيز گران بها بين شما به يادگار
مي گذارم: كتاب خدا و عترت خود. تا وقتي كه به اين دو چنگ بزنيد هرگز گمراه نخواهيد شد. اين دو يادگار من از يكديگر جدا نمي شوند تا در قيامت كنار حوض نزد من آيند.
حضرت در حديث ديگر اهل بيت خود را به كشتي نوح تشبيه كرده است كه هر كه بر آن سوار شد از امواج طوفان رَسْت و هر كه از آن تخلف جست غرق امواج گشت.
در حديث ديگر از آن حضرت مي خوانيم هر كس بميرد در حالي كه امامش را نشناسد به مرگ جاهلي از دنيا رفته است.
امام صادق(ع) فرمود: هر كس ما را بشناسد مؤمن است و هر كس منكر ما باشد كافر است. دخالت شناخت امام و اعتقاد به او در سعادت انسان از دو جهت است: يكي اين كه شناخت خدا و شئون او بدون معرفت امام كامل نمي گردد، ديگر اين كه بدون معرفت امام به دست آوردن برنامه كامل و صحيح ممكن نيست.
منبع : پاسخگو
