امیرالمومنین علیه السلام در نهج البلاغه درباره پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله مى فرماید :«طَبیبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ»9 .یعنى پیامبر طبیب است، طبیبى که دنبال بیمار مى رود،
براى او گریه مى کند، براى بیمارش ناراحت مى شود و رنج مى کشد.او در طول 23 سال رسالت خود، هرگز از دست بیماران خود عصبانى نشد و همواره به دنبال درمان آنان بود ؛ بیمارانى که از خدا دور بودند و با اتصال به منبع وحى، از درد فراق آنان کاسته مى شد. وقتى در جنگ اُحد، جلوى چشمش هفتاد نفر را قطعه قطعه کردند، پیشانى او را شکستند، دندانش را خرد کردند، عده اى که از کوره در رفته بودند، نزد او آمدند و گفتند : مگر تو با خدا ارتباط ندارى، پس به پروردگار بگو که اینان را نابود کنند. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود : از من مى خواهید درباره دشمن، با خدا حرف بزنم؟آن گاه رو به سوى پروردگار کرد و گفت :«اَلّلهُمَّ اهْدِ قَوْمى فانَّهُمْ لا یَعْلَمونُ»10 .خدایا این بیماران را شفا بده! اینان نادانند و نمى دانند که بیمارند. پس از پایان جنگ جمل، امیرالمومنین بین کشته هاى دشمن آمد و دستور داد چند نفر از کشته ها را بنشانند. قاضى بصره، طلحه و یکى دو نفر دیگر را بلند کردند و نشاندند. امیرالمومنین علیه السلام به کشته هاى دشمن نگاه کرد و زار زار گریست که چرا کار آنان به این جا رسید.آرى، دل آن طبیبان به حال مردم مى سوخت. طبیبان این بیمارى، خدا، انبیا و ائمه طاهرین قدس سرهما هستند
